Należę do Bożej rodziny
"Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie”. Czy ta prawda "dodaje mi skrzydeł"?
zdjęcie: Loft Gallery
2018-10-06
I Rok czytań
Łk 10, 17-24
Dzisiejsza Ewangelia opowiada o sporej grupie uczniów, którzy powrócili z drogi, w jaką wyprawił ich Chrystus. Przemierzali miasta i wioski, aby przygotować ich mieszkańców na przyjcie tego co Jezus chciał im ofiarować – na przyjęcie Bożego Królestwa. Jezus wyprawił ich wiedząc, że są dostatecznie gotowi do tej misji. Oni sami chyba jednak nie byli do końca świadomi, jak wielką mocą zostali obdarzeni. Tym właśnie można tłumaczyć ich radość i dumę, której po powrocie nie potrafili ukryć przed Jezusem: „Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają”.
Jezus nie odbiera uczniom prawa do tej ludzkiej przecież radości, ale studzi nieco ich euforię i naprowadza na właściwą drogę. Nakazuje im cieszyć się raczej z czegoś innego. Mówi: „Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie”.
Jakież to ludzkie uczucie; czuć się kimś ważnym, niezwykłym, potrzebnym… Towarzyszy nam od dziecka aż do późnej starości. To uczucie, które „dodaje skrzydeł”, sprawia, że chce się nam żyć nie szczędząc trudów w podążaniu dalej tą samą drogą. Pan Jezus nie zakazuje nam tej radości, tak jak nie zakazał jej swoim uczniom. Trzeba nam tylko pamiętać, że od tej, istnieje inna ważniejsza i pełniejsza radość.
Z pewnością każdy z nas ma w swoim domu chociaż jeden album, w którym przechowuje fotografie swoich najbliższych, ludzi, którzy niejako są do nas „przypisani”, przynależą do nas, są wpisani w naszą historię, są po prostu „nasi”. My także jesteśmy do kogoś „przypisani”. Znajdujemy się jednak nie tylko w albumach rodzinnych naszych bliskich i przyjaciół”. Nasze imiona zapisane są w Niebie. A to oznacza, że należymy do Bożej rodziny, jesteśmy dziećmi samego Boga.
To prawdziwy i największy powód do radości, jaki mogliśmy otrzymać od naszego Stwórcy. Znaczy on o wiele więcej, niż wszelkie zaszczyty, przywileje i zdolności, które odróżniają nas od innych ludzi.
Czy jednak ta prawda o Bożym wybraństwie rzeczywiście przynosi mi codzienną radość i „dodaje skrzydeł”?
