Między rzeczywistością a symbolem
Postawa faryzeuszy i uczonych w Piśmie skrytykowana przez Jezusa tak naprawdę sprowadzała się do symbolicznego traktowania Prawa. Nam też to zagraża.
2018-10-17
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Łk 11, 42-46
II rok czytań
Co takiego złego było w zachowaniach faryzeuszy i uczonych w Piśmie? Przecież rzetelnie poddawali się wszystkim rytuałom i zasadom wynikającym z Pisma Świętego, ludzie mogli na nich patrzeć i podziwiać ich gorliwość. Jezus jednak wiedział, że tak naprawdę stoi za tym obłuda i dwulicowość, brak realnej więzi z Bogiem, który sprawia, że ich postawa sprowadzała się tylko do zewnętrznych przejawów. Podejście tych pozornie gorliwych ludzi funkcjonowało poprzez symbolikę, a więc słowa i zasady, które odczytywali z Prawa traktowano umownie, niczym znaki na drodze. Niestety, taki sposób przeżywania, a może lepiej byłoby napisać zewnętrznego praktykowania religii grozi także nam, dzisiaj, chrześcijanom XXI wieku.
Zauważmy, że już dzisiaj mamy mnóstwo symboliki w przeżywaniu naszej wiary. Podczas chrztu nie zanurzamy już dzieci w wodzie, a jedynie delikatnie polewamy wodą, naturalne światło świecy zastępuje się sztuczną, plastikową lampką, a wosk olejem, który już nie jest dziełem pracowitej pszczoły (Exultet – Orędzie Wielkanocne). Taką tendencję widzimy nawet w sakramentach, gdzie choćby zadawane pokuty tak naprawdę nie są już żadnym wyrzeczeniem, bo odmówienie nawet całego różańca (w praktyce najczęściej jednej tajemnicy) nie jest wielkim wyzwaniem.
Takie rozumienie wiary może zakraść się o wiele głębiej – do naszego myślenia, a wtedy bardzo łatwo jest sobie kolejne prawdy wiary zalegoryzować, tzn. uznać, że wszystko jest przenośnią i symbolem, łącznie ze zmartwychwstaniem Jezusa, Jego obecnością w Komunii czy cudami, jakich dokonywał, chodząc po Ziemi. W dużej mierze to od nas zależy, czy wiara będzie żywym doświadczeniem, czy tylko powierzchownym symbolem.
