Wszystko ma swój czas

Rozważanie fragmentu Ewangelii Mt 9,14-17
XIII Tydzień zwykły

Prawdę tę znają doskonale wszyscy homiletycy oraz ludzie, którym na co dzień przypadła funkcja nauczycielska. Okazuje się, że sugestywne obrazy dużo lepiej przemawiają do wyobraźni przeciętnego człowieka niż najwspanialsze nauki nawet najmędrszych nauczycieli. Dobrze o tym wiedział również Jezus. Udzielając odpowiedzi na pytanie zadane mu przez uczniów św. Jana Chrzciciela: «Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą? , odpowiedział pytaniem: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć»”.

Aby ta odpowiedź u nikogo nie pozostawiła żadnych wątpliwości, posłużył się także zrozumiałymi dla współczesnych Mu ludzi obrazami łaty z surowego sukna oraz młodego wina przelewanego do starych bukłaków. Przecież każdy wiedział, że nie przyszywa się łaty z surowego sukna do starego ubrania, gdyż łata może oberwać ubranie i przedarcie robi się jeszcze większe. Podobnie jak nie wlewa się młodego wina do starych bukłaków, gdyż grozi to pęknięciem bukłaków i w konsekwencji utratą wina. Poprzez te dwa zrozumiałe obrazy Jezus powiedział wszystko, co chciał powiedzieć, a jego słuchacze musieli przyznać mu rację. Przecież głupotą i brakiem rozwagi byłoby narażanie się na straty – rozlane wino, podarte do końca ubranie. Więc czy podobną głupotą nie jest niewykorzystanie czasu, który zostaje dany człowiekowi? Bo wszystko ma swój czas. Jest czas żałoby i smutku, ale jest również czas radości, czas świętowania. Tak jest w życiu codziennym każdego z nas, ale podobne zasady obowiązują i w sferze duchowej.

Panie, pozwól mi zawsze rozpoznać Twój czas. Naucz mnie radować się Twoją obecnością i tą radością promieniować na moje otoczenie. Niech ci, którzy mnie obserwują rozpoznają we mnie Twojego radosnego świadka.

Autorzy tekstów, Dajmund Danuta, Rozważanie