Miłując Mękę Pana – Błogosławiona Bronisława

Niektórzy święci i błogosławieni mają bogatszy życiorys „po­śmiertny” niż ten opisujący ich życie doczesne. Tak właśnie jest z bł. Bronisławą. Niewiele bowiem znamy faktów z jej życia. Urodziła się ok. 1200 roku w Kamieniu na Opolszczyźnie, w zamożnej rodzinie Odrowążów. Jej kuzynami byli św. Jacek i bł. Czesław, a jej stryj Iwo piastował godność biskupa krakowskiego. Bronisława została wycho­wana w środowisku żywej wiary, szlachet­ności i pobożności. Wiara w Boga prze­jawiała się w jej życiu w oddanej służbie drugiemu człowiekowi. W wieku 16-17 lat wstąpiła do klasztoru Norbertanek w Krakowie. Zakon ten był w owym czasie bardzo prężny. Choć działał od niedawna, odgrywał już jednak wielką rolę w służbie ówczesnego społeczeństwa. W młodym wieku Bronisława została przełożoną klasztoru. W czasie zarazy w 1224 roku z wielkim zaangażowaniem służyła chorym, rozdawała leki i ubra­nia, karmiła głodnych. W tamtym czasie w krakowskim klasztorze przebywało kil­kaset sióstr, Bronisława musiała posiadać zatem niezwykły talent organizacyjny.

Krzyż i chwała

Życie Bronisławy przypadło na okres niezwykle bogaty w różne wydarzenia historyczne. Wtedy to właśnie toczyły się walki o Kraków między Konradem Mazowieckim a Henrykiem Brodatym; klasztor norbertanek był świadkiem tych bratobójczych walk. Wielokrotnie był zajmowany przez zwalczające się ar­mie, siostry musiały wówczas chronić się w pobliskich lasach. Najtragiczniejsze wydarzenie w dziejach klasztoru i bł. Bro­nisławy to najazd tatarski w 1241 roku. Siostry ukryły się wówczas wśród zalesio­nych skał, które dotąd noszą nazwę Skał Panieńskich; klasztor został splądrowany i spalony. Siostry zaś, z Bronisławą na czele, niosły pomoc ofiarom wojny.

Wszystkie żywoty Bronisławy wspo­minają o jej wielkim nabożeństwie do Męki Pańskiej. Rozważała ją, każdego dnia w ciszy adorowała Krzyż, a swoje i trudności i cierpienia łączyła z Ukrzy­żowanym. Bronisława umiała na różne dramatyczne wydarzenia towarzyszące jej życiu, spojrzeć z perspektywy wiary. W najtrudniejszych chwilach udawała się na krakowskie wzgórze Sikornik, gdzie modliła się. Tam również miała widzenie Chrystusa, który obiecał jej: „Bronisławo, krzyż Mój jest twoim, lecz i chwała Moja twoją będzie”. Na modlitwie szukała siły i wsparcia w trudnej posłudze chorym, którą wraz z innymi siostrami norber­tankami podejmowała w średniowiecz­nym Krakowie. Była znana z niezwykłej delikatności, którą okazywała cierpią­cym oraz z odwagi chodzenia z pomocą w miejsca, do których inni bali się pójść. Cieszyła się z tego powodu wielkim sza­cunkiem i autorytetem.

Dowody kultu

Bronisława umarła 29 sierpnia 1259 roku na Sikorniku. Jej kult rozpoczął się bardzo wcześnie, wkrótce po jej śmierci. Wzmagał się on zwłaszcza w czasach trudnych dla Krakowa i Ojczyzny. Grób Bronisławy odnaleziono dopiero w 1604 roku. Przy poszukiwaniach i remoncie kościoła znaleziono pęknięcie w murze w ścianie północnej w kierunku drogi na krakowski Salwator. Legenda gło­si, że tę szczelinę wskazał rój pszczół. Znaleziono w niej skrzynkę z kośćmi. Nie było wprawdzie żadnego napisu, ale domyślono się, że szczątki należą do bł. Bronisławy, którą po śmierci uważano za świętą. Dlatego pochowano ją od­dzielnie, a potem w obawie przed Ta­tarami zamurowano dla zabezpieczenia relikwii. Jest to dowód pierwotnej czci, jaką darzono Bronisławę. Dopiero ka­nonizacja św. Jacka przypomniała po­stać Bronisławy, a odnalezione relikwie przyczyniły się do odnowienia jej kultu. Święta Bronisława jest patronką chorych oraz dobrej sławy.

---

Zobacz całą zawartość numeru ►

Autorzy tekstów, Cogiel Renata Katarzyna, Miesięcznik, Numer archiwalny, 2019nr09, Z cyklu:, Nasi Orędownicy, Teksty polecane