Czy umiemy świętować?
Refleksje nad świętością szabatu kierują nas myślami do niedzieli, Dnia Pańskiego. To nasz chrześcijański „szabat”, dzień święty i radosny. Takim powinien być, ale nie zawsze takim jest.
zdjęcie: Loft Gallery
2020-07-17
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 12, 1-8
XV tydzień zwykły
Dzisiejsza Ewangelia nawiązuje do zrywania przez Apostołów kłosów w szabat. Prawo pozwalało zrywać ubogim kłosy na cudzej roli. Z tego skorzystali Apostołowie, którym nie zawsze starczało pożywienia. Zaatakowali ich jednak faryzeusze, którzy pod prawo święcenia szabatu podciągali z niezdrowej i nierozumnej przesady zerwanie nawet jednego kłosa.
W życiu codziennym spotykamy się z różnymi przepisami. Są one ważne, bo regulują nasze postępowanie. Jednak zatrzymanie się tylko na nich, sprawia zagubienie ożywczego ducha każdej dziedziny życia, religijnej również. Tak było w przypadku faryzeuszy, którzy mają pretensje do Jezusa, że Jego uczniowie w szabat zrywają kłosy. Trzeba było – według ich mniemania – zaopatrzyć się w odpowiednią porcję jedzenia poprzedniego dnia. I tak oto szabat, który miał być świętowaniem ku czci Boga i odpoczynkiem dla pożytku człowieka, stał się dniem „stróża” pilnującego siebie i innych, czy właściwie się postępuje. Jezus, Pan szabatu, wyzwala nas z tej niewoli rozumowania i ofiarowuje nam wolność dziecka Bożego.
Refleksje nad świętością szabatu kierują nas myślami do niedzieli, Dnia Pańskiego. To nasz chrześcijański „szabat”, dzień święty i radosny. Takim powinien być, ale nie zawsze takim jest. Dziś na Dzień Pański rzucił się cień magicznego weekendu, kojarzonego zazwyczaj z turystyką, zakupami, różnego rodzaju rozrywką, nie zawsze godziwą i pobożną. Świętość tego czasu dziwnie się zdewaluowała, zaczęła przeszkadzać, być niepotrzebna… Dla wielu chrześcijan niedziela wydaje się być ciężarem, kłopotliwym obowiązkiem, bo trzeba iść na Mszę świętą, bo nie można pracować, a tymczasem jest możliwość trochę więcej zarobić… Od kiedy Jezus ogłosił Siebie Panem szabatu, ten dzień zaczął naprawdę być dniem Bożym, ale też dniem człowieka. Bo paradoksalnie dzień ten powstał bardziej ze względu na dobro stworzenia niż dla chwały Bożej…
