Najważniejsza cnota

Rozważanie do fragment Ewangelii 14, 22-36
XVIII tydzień zwykły

Nadzieja to najbardziej chrześcijańska z cnót. Ludzie różnych kultur i religii potrafią wierzyć w różne teorie, czy prawdy. Deklarują także miłość, jaka łączy ich z innymi, jednak by przeżywać nadzieję potrzeba jakiegoś jej źródła, które będzie znajdowało się w przyszłości, a dla nas wierzących jest nim Bóg. Wiara i przekonanie, że możemy spotkać się ze Stwórcą w wieczności mogą dać wewnętrzny pokój. Wynika on wówczas ze świadomości, że nie ma w całym wszechświecie wyższej wartości niż Bóg. Poszukiwanie nadziei w innych dobrach zawsze kończy się duchową katastrofą ponieważ żadna rzecz ani doświadczenie nie mogą wypełnić tęsknoty i pustki, jakie rodzą się w ludzkich sercach. Ludzie poszukujący satysfakcji w pieniądzu, ekstremalnych przeżyciach czy władzy, bardzo szybko odkrywają, że tego jest zawsze zbyt mało.

Tylko Bóg jest pełnią dlatego tylko On może wypełnić nasze wnętrza. Oprócz takiego doświadczenia jest też potrzebne przekonanie o możliwości bycia z Nim w każdym doświadczeniu, trudzie i cierpieniu. Święty Paweł Apostoł napisał w Drugim Liście do Koryntian, że trwamy w nieustannej nadziei nawet kiedy powalają nas, prześladują i nie dają nam wiary. Nawet w najgorszym położeniu można odkryć Boga. Świadczą o tym wierzący więźniowie nazistowskich obozów, czy sowieckich łagrów, którzy potrafili się modlić nawet kiedy prowadzono ich na śmierć. Świadczy o tym również kobieta kananejska, która nie poddała się nawet wtedy kiedy Chrystus nie chciał zainteresować się jej problemem. Nie zrobił tego ze złośliwości, ale po to, by przez ten przykład nauczyć nas wiary. „Kołaczcie, a otworzą wam” (Mt 7, 7) – te słowa Chrystusa spełniły się w życiu Kananejki, a dzisiaj mogą wypełnić się również w naszej sytuacji. Tylko nie straćmy nadziei, tej pięknej i budującej cnoty, na to, że On jest z nami zawsze i sam daje tę nadzieję, posyłając uczniów do różnych zadań.

Autorzy tekstów, Ks. Wąchol Grzegorz, Rozważanie