Pomagajmy sobie!
Ważne, by przy chorych był ktoś, kto pomoże im tak, jak ci, którzy przynieśli paralityka do Jezusa.
zdjęcie: Loft Gallery
2021-01-15
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mk 2,1-12
I tydzień zwykły
Kiedy jestem w obecnym czasie na Mszy świętej czy na innym nabożeństwie w kościele, to na myśl przychodzi mi zawsze treść z początku tej Ewangelii „…Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a on głosił im naukę…” W naszych kościołach ludzi słuchających Słowo Boże jest teraz mało. Oczywiście przyczyną jest pandemia i konieczność zachowania środków bezpieczeństwa, a więc pozostania w domach osób chorych, słabych i tych najbardziej narażonych na zachorowanie. Po ustąpieniu choroby, wszystko wróci do normalności, mamy nadzieję. A teraz rzeczą istotną jest, by osoby pozostające w domu, mogły modlić się, uczestniczyć w nabożeństwach dzięki radiu, TV czy Internetowi. I gdy te osoby same nie mogą znaleźć odpowiedniej stacji, ze względu na chorobę czy słabość, ważne, by zawsze był przy nich ktoś, kto jak ci, którzy przynieśli paralityka do Jezusa, pomoże nastawić radio, telewizor czy Internet, by chory mógł uczestniczyć we Mszy świętej czy w innym nabożeństwie. By każdy z nas mógł wypełniać słowa św. Pawła, skierowane do Tesaloniczan w pierwszym liście: „Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was”.
Nieustannie modlimy się o ustanie pandemii i wierzymy, że to kiedyś nastąpi. Ale modląc się o zdrowie fizyczne, zdajemy sobie sprawę, że ono jest nam potrzebne na kilkadziesiąt, najwyżej sto lat, natomiast zdrowie duszy jest nam potrzebne na wieki. A więc módlmy się też o zdrowie duszy, by Pan odpuścił nam nasze grzechy i usunął ich skutki.
