Mieć człowieka
Jan Paweł II powiedział kiedyś, że wiek XXI będzie czasem ogromnej samotności człowieka. Na naszych oczach spełnia się ten scenariusz.
zdjęcie: Loft Gallery
2021-03-16
Rozważanie do fragmentu Ewangelii J 5, 1-16
IV tydzień Wielkiego Postu
Wiara, którą przeżywamy, jest oparta na miłości, a miłość wymaga osób, do których można mieć odniesienie – poza sobą. Inaczej, w przypadku całkowitego skupienia na sobie, miłość przyjmuje patologiczną formę egoizmu. Tego próbował nas uczyć Chrystus podczas swojego ziemskiego pobytu na świecie. Miłość jest celem i sensem naszego istnienia tutaj na świecie, jednak przez wielu bywa zapomniana. Prorocze słowa Ojca świętego Jana Pawła II, które przytoczyliśmy na początku realizują się na naszych oczach. Ludziom do szczęścia wystarcza jedynie sprzęt elektroniczny, w którym mogą znaleźć przysłowiowe okno na świat, czyli komunikację, wiadomości i przyjemności w postaci filmów, czy gier. Jednak takie szczęście jest tylko pozorne i kończy się bardzo szybko. Taki człowiek nie żyje pełnią życia, ale wegetuje niczym warzywo w suchej ziemi, pozbawione wody i innych substancji odżywczych.
By się spełnić, potrzebujemy człowieka. Dzisiejsza historia ewangeliczna pokazuje, że takim człowiekiem dla niewidomego był Jezus. Uczy nas także dziękczynienia za innych ludzi – przecież tak często na nich narzekamy i tak często nas denerwują, może wydaje nam się, że byłoby nam lepiej bez nich. A jednak im właśnie zawdzięczamy najwięcej: szansę na dzielenie się miłością.
