Pozory wiary
Bardzo łatwo o stworzenie jedynie pozorów wiary, opinię o świętości tylko dlatego, że komuś tak wypada czynić. Rzeczywistość często pokazuje, że ci, którzy wyglądają na oddalonych od Boga – są bliżej.
zdjęcie: Loft Gallery
2021-07-13
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 11, 20-24
XV tydzień zwykły
Tyr i Sydon były miastami pogańskimi, w dodatku dość zamożnymi – żyły z handlu. Stały się też symbolami pogaństwa – tego co obce, co oddalone od Boga. Dlatego właśnie ludzie kojarzyli je raczej z przekleństwem, a nie błogosławieństwem od Boga. One były obrazami współczesnego czasom Jezusa zepsucia. Jednak w doświadczeniu Chrystusa to one okazały więcej wiary niż Kafarnaum i Korozaim, miasta żydowskie w Galilei, gdzie można by spodziewać się, że znajdą się jacyś wierzący. Ta historia sprzed dwudziestu wieków powtarza się na naszych oczach wielokrotnie – to momenty, kiedy ktoś twierdzi przy spowiedzi, że przecież nie ma grzechów, że żyje bardzo dobrze, ale to także chwile, kiedy ludzie praktykujący wiarę od lat w sposób powierzchowny nie zauważają, że tak naprawdę w swoim życiu nigdy nie spotkali Jezusa, a jedyne czego dokonują, to puste rytuały.
Za takim podejściem zawsze stoi pycha – ona dyktuje w sposób fałszywy, że jesteś kimś więcej, że potrafisz więcej niż inni i że przecież to ty jesteś tym najbardziej wierzącym. Nie przez przypadek jest ona na pierwszym miejscu w katalogu grzechów głównych, bo odbiera sprzed oczu wszystko, co najważniejsze – w tym Boga – a stawia nas samych na Jego miejscu. Co robić, by z nią walczyć w praktyczny sposób? Codziennie dziękować za dobro jakiego doświadczyliśmy, bo to sposób, by zobaczyć ile zawdzięczamy Bogu i innym ludziom, a nie tylko samym sobie. Oprócz tego trzeba też umieć szczerze przepraszać za swoje błędy. To ignacjańska metoda krótkiego rachunku sumienia, który może pozwolić na utrzymanie nas w prawdzie.
