Idźcie do chorych

Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 22, 1-14
XX tydzień zwykły

„Idźcie na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie” – mówi król do sług w Jezusowej przypowieści o zaproszonych na ucztę. To wezwanie, które Chrystus kieruje do kapelanów. Aby szli do chorych leżących w szpitalach, hospicjach, przebywających w domach pomocy społecznej i innych ośrodkach rehabilitacyjno-leczniczych. We wspomnianych miejscach przebywają chorzy, niepełnosprawni i osłabieni wiekiem nie tylko wierzący, praktykujący, nie tylko posiadający głębokie pragnienia duchowe, ale także ci, o których mówił ks. Michał Rękas, założyciel Apostolstwa Chorych, jako zaniedbanych religijnie. Jak czytamy dalej w przypowieści: „Słudzy wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych”. Można dostrzec w postawie sług posłuszeństwo słowu wypowiedzianemu przez króla. Zaproszenie na ewangeliczną ucztę, czyli na spotkanie z Chrystusem, dokonuje się za pośrednictwem sług – kapelanów. Ich posługa – kapelanów – jest kluczowa. Nieraz zaproszenie na ucztę – otwarcie się chorego na przyjęcie Eucharystii – dokonuje się inną drogą – nie bezpośrednio (nie przez sakramenty). Sakramenty często udzielane są w drugiej kolejności. Wpierw konieczna jest rozmowa na płaszczyźnie czysto ludzkiej, przyjacielskiej (nie urzędowej!). Dopiero zapewnienie o obecności, o modlitwie – zdarza się – że otwiera chorego na sakramenty. Kluczem do otwarcia się na łaskę wiary chorego jest wiara kapelana, jest jego serce. Jeśli serce kapelana jest przemienione łaską Bożą, prowadzi go do gorliwości duszpasterskiej. Gorliwość ta podpowiada mu, że sam poranny obchód szpitala (związany z udzielaniem Komunii świętej) nie wystarcza. Potrzebny jest nieraz popołudniowy obchód związany z podjęciem rozmowy z chorymi i wyrażoną troską o ich zdrowie, zarówno cielesne, jak i duchowe.

Autorzy tekstów, Bartoszek Wojciech, Rozważanie, Komentarz do ewangelii