Spotkanie dawnego z nowym
Maryja przybywa do Elżbiety jak arka przymierza, która niesie w sobie już nie tylko tablice Bożego Prawa, ale Tego, kto ustanawia Prawo, samego Boga.
2021-12-21
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 1, 39-45
IV tydzień Adwentu
Łukaszowy opis nawiedzenia Elżbiety przez Maryję następuje zaraz po zwiastowaniu (zob. Łk 1, 26-38). Dochodzi tu do wzruszającego spotkania dwu osób, mających sobie przekazać wielkie tajemnice: jedna poczęła w sposób niezwykły i ma porodzić poprzednika Zbawiciela, druga za sprawą Ducha Świętego zgodziła się zostać Matką samego Zbawiciela.
Maryja udała się z pośpiechem do Elżbiety, ponieważ uwierzyła słowom anioła, który zwiastując Jej narodzenie Jezusa, powiedział, że Elżbieta poczęła w swej starości syna. Nieokreślone bliżej miejsce zamieszkania Elżbiety i Zachariasza według najstarszej tradycji znajdowało się około 7 km na wschód od Jerozolimy, tam gdzie leży obecnie miasteczko Ain-Karem. Odległość z Nazaretu do Ain-Karem, wynoszącą około 150 km pieszej drogi, można było przebyć w ciągu 4-5 dni. Interesujące jest to, że św. Łukasz nie używa tu nazwy Judei – geograficzno-politycznego określenia rzymskiej prowincji, ale mówi o pewnym „mieście w pokoleniu Judy”. Jedyny raz w swojej Ewangelii używa tego biblijnego terminu przywołując w ten sposób całą historię tego plemienia i związanych z nim obietnic mesjańskich (zob. Rdz 49, 10), które właśnie zaczęły się wypełniać.
Tekst ten posiada bardzo głęboką symbolikę. Można powiedzieć, że te dwie kobiety symbolizują dwa przymierza, dwa porządki. Elżbieta, starsza kobieta, wyobraża Stary Testament, lud pierwszego przymierza, oczekujący wypełnienia obietnic. Maryja to pierwsza przedstawicielka Nowego Przymierza. Maryja przybywa do Elżbiety jak arka przymierza, która niesie w sobie już nie tylko tablice Bożego Prawa, ale Tego, kto ustanawia Prawo, samego Boga. Elżbieta reaguje podobnie jak król Dawid na wieść o przybyciu arki: „skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?” (2 Sm 6, 9: „Jakże przyjdzie do mnie Arka Pańska?”), a mały Jan podskakuje z radości w łonie swej Matki, podobnie jak tańczący Dawid przed arką Pana (zob. 2 Sm 6, 16).
