W izdebce serca
Prawdziwe światło emanuje z tych, którzy często nawet o tym nie wiedzą. Nie obnoszą się z tym. To oni powiedzą ze zdziwieniem na sądzie: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie?” (Mt 25, 37).
zdjęcie: canstockphoto.pl
2022-04-05
Każdego roku, u progu Wielkiego Postu słyszymy to samo ewangeliczne napomnienie: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 6, 1). Słysząc te słowa, rodzi się w moim sercu pytanie, czy Jezus rzeczywiście chce, abyśmy ukrywali przed innymi naszą dobroć? Przecież On także działał publicznie. W poprzednim rozdziale tej samej Ewangelii pojawia się zdanie, które zdaje się przeczyć owemu ostrzeżeniu Jezusa: „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5, 16). Czy te dwie wypowiedzi nie wykluczają się wzajemnie?
Odpowiedzi dostarcza pojawiające się w obu zdaniach wyrażenie „aby was ludzie widzieli”. W oryginalnym tekście greckim znajdujemy dwa różne słowa, które zapewne z braku odpowiedników oddano przez „widzieć”, ale w ten sposób nieco ukryto znamienną różnicę. Kiedy Jezus mówi o pobożnych uczynkach (Mt 6, 1), występuje tam słowo thehatridzo, które oznacza „robić widowisko”, „odgrywać rolę na scenie”, „wystawiać kogoś na pośmiewisko”. Przestrogę Jezusa należałoby więc tak oddać: „Nie wykonujcie uczynków pobożnych tak, aby ludzie patrzyli na was jak na ulicznych aktorów, którzy zabawiają tłum. Nie róbcie z siebie pośmiewiska”. Tutaj warto wspomnieć, że aktorzy w starożytności nosili maski – drugie „ja”, zakrywając swoje autentyczne oblicze. Z kolei we wcześniejszym fragmencie natrafiamy na słowo eido (Mt 5, 16), które może oznaczać zarówno „widzieć”, jak i „poznać”. Można by więc przełożyć zdanie Jezusa w następujący sposób: „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby poznali wasze dobre uczynki”. Wymowa tego zdania staje się ciekawsza, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że w iblii poznanie polega na zawiązaniu osobowej relacji. Poznaję kogoś, gdy z nim mieszkam, żyję, dzielę swoje troski i radości. Można by więc odważyć się na jeszcze inną wersję tego zdania: „Tak postępujcie, aby ludzie chcieli was poznać, wejść z wami w relację, i w ten sposób chwalić Ojca, który jest w niebie”.
O co więc chodzi Jezusowi? Myślę, że z jednej strony oczekuje On od nas autentyczności, a nie udawania. Ewangeliczny obłudnik wychodzi na ulicę i próbuje wzbudzić w obserwatorach wrażenie, że jest pobożny, że jest nosicielem światła, gdy tymczasem tego światła w nim nie ma. Takiego człowieka nie bierze się na poważnie. Budzi on krótkotrwałe zachwyty albo zostaje uznany za komedianta. Z drugiej strony nasze czyny powinny być widoczne dla innych, bo wymaga tego świadectwo chrześcijańskiego życia. Chrześcijanie jednak nie mają być podziwiani i oklaskiwani. Ich zadanie polega na tym, aby swoimi postawami ożywiali w ludziach inny rodzaj widzenia – poznania płynącego z wiary, które nie zatrzymuje się jedynie na tym, co zewnętrzne, lecz przedziera się przez zasłony. Mamy tak żyć, czerpiąc światło z Boga, aby inni chcieli się do nas przyłączyć, aby poczuli się zachęceni do podjęcia decyzji na życie takim stylem.
Prawdziwe światło emanuje z tych, którzy często nawet o tym nie wiedzą. Nie obnoszą się z tym. To oni powiedzą ze zdziwieniem na sądzie: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie?” (Mt 25, 37). Nie dowody, przekonywanie i intelektualne spekulacje rozszerzają wiarę, lecz prosty przykład życia. Nic nie jest w stanie bardziej poruszyć człowieka i przyciągnąć go do Boga, niż osobiste świadectwo, które odzwierciedla skarby ukryte w sercu.
Modlę się zatem, aby u progu Wielkiego Postu moje serce pełne było skarbów ukrytych dla ludzkich oczu, a widocznych dla Boga, „który widzi w ukryciu” (Mt 6, 4). Modlę się, by z nich płynęły na zewnątrz dobro i miłość.
Zobacz wszystkie teksty numeru ►
