Piotr – pojętny uczeń i wierny świadek
Jeśli świadectwo o Zmartwychwstałym oraz wezwanie do nawrócenia jest z woli Jezusa kluczowym przesłaniem Piotra, to oznacza to, że my sami jesteśmy wezwani do przyjęcia w pierwszym rzędzie tego właśnie przesłania.
2022-04-21
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Łk 24, 35-48
Czwartek w Oktawie Wielkanocy
Dzisiejsza Ewangelia przedstawia spotkanie Zmartwychwstałego Jezusa z uczniami. Spotkanie ma miejsce prawdopodobnie w Wieczerniku, a na pewno w Jerozolimie. Jezus w swym uwielbionym ciele, nie podlegającym prawom natury, pojawia się nagle między uczniami i pozdrawia ich słowami „Pokój wam”. Uczestnicy tego wydarzenia przeżywają na początku lęk. Nie są pewni, czy nie mają halucynacji, czy nie zjawia się duch zmarłego. Jezus na trzy sposoby potwierdza własną tożsamość oraz realną obecność, nie tylko duchową, ale także cielesną. Najpierw wzywa do uruchomienia zmysłu wzroku: „popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem”. Apostołowie mają rozpoznać Go po ranach. Następnie odwołuje się do zmysłu dotyku: „dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam”. Wreszcie w ich obecności spożywa posiłek: „Macie tu coś do jedzenia? Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i jadł wobec nich”. Jezus potwierdza, że zmartwychwstał prawdziwie, że nie jest tylko duchem, ale jest także ciałem. Jego ciało, przemienione i uwielbione, jest prawdziwym ludzkim ciałem.
Po tych, można by rzec, zabiegach empirycznych, Jezus rozpoczyna swoje nauczanie: „Potem rzekł do nich: To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach”. Jezus odwołuje się do swojego wcześniejszego nauczania, przede wszystkim do trzykrotnej zapowiedzi swojej męki i śmierci. Przywołuje trzy grupy ksiąg starotestamentalnych: Prawo Mojżeszowe, czyli Pięcioksiąg, Księgi Prorockie, oraz – z trzeciej grupy ksiąg, czyli z pism mądrościowych, powołuje się na Księgę Psalmów. Potwierdza, że cały Stary Testament zapowiadał przyjście Mesjasza, Jego przyjście. Wraz z przekazem treści teologicznych Jezus udziela uczniom szczególnej łaski: „wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma”. Pełne rozumienie Pisma świętego nie wynika jedynie z dobrej znajomości treści Biblii, języka biblijnego oraz środowiska historyczno-geograficznego. Ono rodzi się w mocy łaski otrzymanej od Jezusa. Po udzieleniu łaski rozumienia Pisma Jezus kontynuuje swoje nauczanie, dalej w oparciu o Stary Testament: „Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy”. Jezus formułuje podstawowe i najważniejsze zadanie apostolskie: głoszenie nawrócenia i odpuszczenia grzechów w Jego imię. To polecenie jest spójne z pierwszymi słowami, które On sam wypowiedział w Ewangelii Marka. Mówił wówczas: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” Po wezwaniu do głoszenia nawrócenia i odpuszczenia grzechów Jezus dopowiada Apostołom ważne słowa: „Wy jesteście świadkami tego”. Czego Apostołowie są świadkami? I czego mają być świadkami? Są świadkami, którzy spotkali Chrystusa Zmartwychwstałego, a zatem są też świadkami tego, że proroctwa Starego Testamentu spełniły się w Osobie Jezusa. Byli też świadkami publicznej działalności Jezusa, Jego słów i czynów. Jako świadkowie tego wszystkiego mają głosić zbawienie w imię Jezusa Chrystusa, wyjaśniając, że całe dzieło Jezusa, a szczególnie Jego Pascha, potwierdzają, że tylko w Nim rzeczywiście można osiągnąć zbawienie.
Jak Apostołowie zrealizowali to zadanie? Dzisiejsze pierwsze czytanie przenosi nas do czasu po zesłaniu Ducha Świętego. Apostołowie umocnieni mocą Ducha podejmują misję, którą zlecił im Jezus. Wsłuchujemy się dziś w mowę Piotra, z której wynika, jak głęboko Apostoł wziął do serca nauczanie i polecenia Jezusa. Piotr wobec tych, którzy byli odpowiedzialni za śmierć Jezusa, potwierdził, że wraz z pozostałymi apostołami jest świadkiem zmartwychwstania: „Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami”. Następnie, podobnie jak czynił to Jezus, Piotr przywołał przepowiednie starotestamentalne: „Bóg w ten sposób spełnił to, co zapowiedział przez usta wszystkich proroków, że Jego Mesjasz będzie cierpiał”. I wreszcie zgodnie z poleceniem Jezusa Piotr zdecydowanie wzywa do nawrócenia: „Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody”. „Dni ochłody od Pana” to obietnica pełni szczęścia po trudach doczesnego życia, która się zrealizuje, gdy poprzez oderwanie od grzechów człowiek mocno przylgnie do Jezusa. Jest to zresztą druga przemowa Piotra. W pierwszej katechezie, wygłoszonej w dniu Pięćdziesiątnicy, tak nauczał: „Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz”, a zatem też wezwanie do nawrócenia, też obietnica odpuszczenia grzechów, też obietnica bliskości Boga w mocy Ducha Świętego. Piotr realizuje słowa Jezusa „jeden do jednego”, bez upiększeń, własnych dodatków i interpretacji. Piotr stał się rzeczywiście bardzo pojętnym uczniem swojego Nauczyciela, a równocześnie wiernym Jego świadkiem.
Jeśli świadectwo o Zmartwychwstałym oraz wezwanie do nawrócenia jest z woli Jezusa kluczowym przesłaniem Piotra, to oznacza to, że my sami jesteśmy wezwani do przyjęcia w pierwszym rzędzie tego właśnie przesłania. Jesteśmy zmobilizowani do przyjęcia wiary w zmartwychwstanie, do uznania przekazu biblijnego, zarówno Nowego Testamentu skoncentrowanego na Osobie Jezusa, jak i starotestamentalnego, zapowiadającego Jego przyjście. Jesteśmy wezwani do nawrócenia się z grzechów i zwrócenia się ku Chrystusowi.
Większość z nas przystąpiła już do spowiedzi i Komunii świętej wielkanocnej, które umożliwiają nawrócenie i przylgnięcie do Jezusa. Kto jeszcze tego nie uczynił, to może ten trud podjąć w każdej chwili. Przecież okres Komunii Wielkanocnej trwa do Niedzieli Trójcy Świętej. Jeśli jako chorzy przebywamy na stałe w domu lub zakładzie opiekuńczym bądź leczniczym, to możemy poprosić duszpasterza o spowiedź i przyniesienie Komunii Wielkanocnej.
Możemy też sami podjąć misję apostolską, zachęcając bliskich do zjednoczenia się Jezusem. Szczególnie ważna będzie ta nasza misja wobec tych, którzy dawno nie przystąpili do spowiedzi świętej. Może jeszcze nie wrócili do niej od czasu pandemii, a może jeszcze dłuższy czas minął od ich ostatniej spowiedzi. Do sakramentów wielkanocnych można zapraszać też gości z Ukrainy. Pamiętamy bowiem, że istnieje to samo rozumienie sakramentów świętych zarówno w prawosławiu, w Kościele greko-katolickim, jak i w Kościele rzymsko-katolickim. Udział przedstawicieli chrześcijańskich wspólnot wschodnich w naszej liturgii nie oznacza przeciągania ich na stronę katolicką. Zachowują swoją przynależność wyznaniową oraz obrządkową. Kluczowe jest jednak umożliwienie im uczestnictwa w sakramentach, jednoczących z Chrystusem Zmartwychwstałym.
