Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana także świętem Apostolstwa Chorych
2022-06-08
Rozważanie do fragmentu Ewangelii J 17, 1-2.9.14-26
X tydzień zwykły, Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana
Dzisiejsze święto jest bardzo młode. Zostało ustanowione przez Ojca świętego Benedykta XVI. Czcimy w nim tajemnicę Jezusa Chrystusa, Kapłana. Kapłan to pośrednik między Bogiem a człowiekiem. Najdoskonalszym i jedynym w swoim rodzaju pośrednikiem mógł zostać tylko Ten, który jest i Bogiem i Człowiekiem. A kimś takim jest Syn Boży. Kapłan to także ten, który składa ofiarę Bogu. Jezus jest najdoskonalszym Kapłanem, gdyż złożył ofiarę z samego siebie na ołtarzu krzyża, którą zapowiedział podczas Ostatniej Wieczerzy.
Dlaczego Jezus jest Kapłanem – Najwyższym i Wiecznym? Po pierwsze, dlatego, że żyje i przebywa po prawicy Ojca. Dlatego też święto jest przeżywane po uroczystości wniebowstąpienia. Po drugie, Jezus jest Najwyższym i Wiecznym Kapłanem, ponieważ Jego kapłaństwo trwa na wieki. Na wieki pozostanie pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem, a Jego ofiara, choć raz jedyny dokonana na drzewie krzyża, jest ponawiana podczas każdej Mszy świętej, przez tych, którzy uczestniczą w Jego wiecznym kapłaństwie, czyli przez wyświęconych kapłanów. Dlatego święto to przypada na tydzień przed uroczystością Bożego Ciała, także w czwartek. Można wręcz powiedzieć o łączności trzech czwartków. W Wielki Czwartek ma miejsce wspomnienie historycznego wydarzenia, jakim była Ostatnia Wieczerza, w czasie której zostały ustanowione dwa sakramenty: kapłaństwo i Eucharystia. Zaś w dwa kolejne czwartki po Zesłaniu Ducha Świętego rozważane są: najpierw wieczne kapłaństwo Jezusa, w którym uczestniczą wyświęceni księża (właśnie w dzisiejsze święto), a za tydzień – eucharystyczna obecność Jezusa jako owoc kapłaństwa Chrystusowego (w uroczystość Bożego Ciała).
Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana jest świętem przede wszystkim kapłanów, poprzez święcenia uczestniczących w kapłaństwie Jezusa. Jest dniem modlitwy za nich, o ich uświęcenie, o ich wierność w powołaniu. Jezus – za wszystkich, którzy będą uczestniczyć w Jego kapłaństwie – modlił się w czasie Ostatniej Wieczerzy podczas modlitwy, nazwanej Modlitwą Arcykapłańską. Część tej modlitwy słyszymy w dzisiejszej Ewangelii: „Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem”. Jezus żarliwie modlił się o uświęcenie apostołów i wszystkich ich następców.
Jednak dzisiejsze święto jest także świętem tych, którzy pragną w inny – niż poprzez święcenia – sposób włączyć się w kapłaństwo Jezusa. Jeżeli kapłaństwo Jezusa polegało nade wszystko na złożeniu ofiary z siebie, to wszyscy ci, którzy są gotowi złożyć swoje życie, w tym swoje cierpienia, w ofierze Bogu, czyniąc to w łączności z ofiarą Jezusa, stają się w ten sposób uczestnikami kapłaństwa Chrystusa. Apostolstwo Chorych w swoich podstawowych założeniach jest wspólnotą jednoczącą duchowo tych, którzy w łączności z krzyżem Jezusa ofiarują swoje cierpienia za zbawienie świata. A zatem w sposób jednoznaczny – uczestniczą w kapłaństwie Jezusa Chrystusa. Kapłani na mocy namaszczenia krzyżmem świętym w czasie święceń kapłańskich odprawiają Eucharystie, składając Najświętszą Ofiarę. Chorzy na mocy namaszczenia krzyżmem świętym w chrzcie i bierzmowaniu, mogą włączyć swoje cierpienie w Najświętszą Ofiarę. Każdy chory może indywidualnie przyjąć taką właśnie duchową postawę wobec własnego cierpienia. Jednak Apostolstwo Chorych powstało, by duchowo jednoczyć tych, którzy w taki właśnie sposób pragną przeżywać własne cierpienia.
Namaszczenie krzyżmem świętym jest znakiem przyjęcia Ducha Świętego. Ducha Świętego otrzymuje się w sakramencie chrztu, bierzmowania oraz święceń kapłańskich. Samo Apostolstwo Chorych zawsze miało głębokie nabożeństwo do Ducha Świętego. Jeśli Święto Jezusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana przypada bezpośrednio po zesłaniu Ducha Świętego, to jest to wskazówka, że namaszczenie Duchem Świętym w chrzcie i bierzmowaniu uzdalnia w sposób szczególny do uczestnictwa w kapłaństwie Jezusa Chrystusa poprzez składanie własnych cierpień w ofierze.
W modlitwie arcykapłańskiej Jezus modlił się o jedność apostołów: „I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś”. To modlitwa Jezusa o jedność w gronie wspólnoty kapłańskiej. To także modlitwa o jedność we wspólnocie Apostolstwa Chorych. To także pośrednio zachęta, by nie przeżywać swoich cierpień samotnie i indywidualnie, ale – by włączyć się w wielką wspólnotę tych, którzy w ramach Apostolstwa Chorych składają swoje ofiary za zbawienie świata.
Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana jest ewidentnie także świętem Apostolstwa Chorych.
