Zbytnie troski dziedziców Królestwa
Zbyt wielka troska czyni ludzi ślepymi na to, kim są i co posiadają. Także na to, jaki Cel jest przed nimi.
2022-06-18
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 6, 24-34
11. Tydzień zwykły
Czytając dzisiejszą Ewangelię dochodzę do wniosku jak bardzo śmieszni musimy czasem wydawać się naszemu Stwórcy! Powołał nas do istnienia bez naszego udziału. Sprawił, że mamy oczy usta, uszy, nos, ręce, nogi – wszystko na swoim miejscu - a w dodatku coś tak niebywale skomplikowanego jak, mózg. Jakby tego było mało obdarzył nas nieśmiertelną duszą i zatroszczył się o nasze życie wieczne… Wszystko co mamy i czym jesteśmy otrzymaliśmy w darze, zupełnie bez naszych zasług, a nawet wbrew naszym niewiernościom…
A cóż my z tym darem robimy? Przyznajmy w szczerości ducha: zachowujemy się jak ludzie którzy nie potrafią ocenić jego wartości. Wyobraźmy sobie człowieka, który otrzymał w podarunku piękny i drogocenny samochód, a kaprysi wylewając przed darczyńcą swój żal, że nie dostał kolejnego... plastikowego resoraka…. Tak właśnie postępujemy wobec naszego Boskiego Darczyńcy.
W pewnym sensie powinniśmy nauczyć się naśladować dzieci. One nie wiedzą, co to troski powszedniego dnia. Z całą dziecięcą beztroską przyjmują wszystko, czego potrzeba im do rozwoju i nie zamartwiają się, czy następnego dnia będzie tak samo – czy mama ich nakarmi, czy tata zarobi na pieluszki.
Oczywiście nie zawsze będziemy mogli pozwolić sobie aż na taką dziecięcą beztroskę. Także Jezus w dzisiejszej Ewangelii nie wymaga aż takiej lekkomyślności od swoich uczniów. On tylko nakłania ich, aby nie troszczyli się ZBYTNIO. Zbyt wielka troska czyni ludzi ślepymi na to, kim są i co posiadają. Także na to, jaki Cel jest przed nimi. Zbytnie troski o potrzeby codzienności są oznaką braku zaufania do naszego Niebieskiego Ojca i w istocie czynią nas poganami.
Ludzie zawsze mieli, mają i będą mieli jakiś powód do zmartwienia. Taka jest nasza skażona pierworodnym grzechem natura. Jeśli jednak uwierzymy, że Bóg nas kocha, jeśli zaprosimy Go do naszej nie zawsze łatwej rzeczywistości i uczynimy Go Panem naszego życia, nikt i nic nie może nam zagrozić, a nasze oczy otworzą się na zupełnie inną rzeczywistość
Oby każdy kolejny dzień zbliżał nas do zrozumienia, że jesteśmy w rękach najlepszego Ojca, który troszczy się o nas bardziej niż o stado wróbli i polne lilie. On pragnie uczynić nas dziedzicami Królestwa.
