Plany Boże i ludzkie
Panie, mam słabą wiarę, lecz chcę wierzyć. Pomóż zaufać, że Ty poprowadzisz przez życie. Nie muszę rozumieć wszystkiego, co mnie spotyka - wystarczy, że Ty rozumiesz. Ja Ci zaufam.
2022-06-23
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Łk 1, 57-66.80
XII tydzień zwykły
Godzina 6.00. Poranna kawa, trzymam w ręku brewiarz. Dzisiejsza jutrznia jest szczególna. Uświadamiam sobie, że odmawiam kantyk Zachariasza, kapłana o którym wspomina dziś fragment Ewangelii. Dlatego tym razem brzmi w moim sercu wyjątkowo mocno:
Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, *
bo lud swój nawiedził i wyzwolił.
I wzbudził dla nas moc zbawczą *
w domu swego sługi Dawida.
Jak zapowiedział od dawna *
przez usta swych świętych proroków,
Że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół *
i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
Chyba nigdy tak uważnie nie odmawiałem słów brewiarza jak dziś.
W starożytnych czasach był zwyczaj, że synowi nadawano imię po którymś z jego wielkich przodków w rodzinie. Tak więc krewni Elżbiety i Zachariasza z dzisiejszego fragmentu Ewangelii mieli już gotowy plan, jak nazwać ich nowo narodzonego syna. Byli zdumieni spotykając się ze sprzeciwem. Podobnie jak wcześniej sam Zachariasz, który miał już własną koncepcję na swoje życie i nie brał pod uwagę, że być może Bóg ma inne zamiary względem niego - nie uwierzył w obietnicę, że mimo podeszłego wieku i niepłodności żony Elżbiety, zostanie ojcem. Mówi nam o tym sam początek Ewangelii wg św. Łukasza. Chciał znaku potwierdzającego obietnicę i… otrzymał go, lecz znak ten był jednocześnie pokutą za niedowierzanie - Zachariasz stał się niemową.
Wstaję każdego poranka planując dzień, godzina po godzinie, pora po porze. I jestem jak Zachariasz, z własnym pomysłem na swoje życie. Mam zaplanowany czas na zrobienie do południa paru ważnych (choć swoich) rzeczy. Przeczytanie kilku stron nowej książki, załatwienie kilku spraw, wizyta w drukarni, przewertowanie porannych wiadomości, przejrzenie skrzynki mailowej itd. No i wizyta na porannym obchodzie szpitala, która uświadamia mi, że tu też spotykam podobnych Zachariaszy jak ja. Starają się panować nad swoim życiem, jak on. Nadać życiu swoje imię i swój bieg. A jednak podziało się inaczej - znaleźli się w szpitalu. Lecz nawet i tu, w perspektywie choroby i zabiegów, nadal chcą mieć poczucie kontroli, planują - odliczają dni do wyjścia z oddziału, chcą mieć pod kontrolą zlecone zabiegi, terapie. Czy tak naprawdę można? Życie przecież weryfikuje wszystko. Tak jak w życiu Zachariasza, który stracił mowę. Bo nie uwierzył. Może i wierzył, ale nie potrafił zaufać, zmienić swoich planów. Potrzebował „dni niemoty”, by napisać na tabliczce „Jan mu będzie na imię” i zgodzić się na słowa archanioła Gabriela.
Choć ta dzisiejsza Uroczystość jest uroczystością narodzin Jana Chrzciciela, to tak naprawdę mówi o twoim narodzeniu. Także ty potrzebujesz czasu wewnętrznej przemiany, jak milczący Zachariasz, czy czasowej ślepoty, jak Szaweł prowadzony przez Ananiasza, by wreszcie dojrzeć. Potrzebujesz duchowego uzdrowienia. Bóg chce otworzyć nie tylko twoje oczy, twój język, ale także twoje serce. Stawia przed tobą wydarzenia, sytuacje, których nie rozumiesz. Nie rozumiesz dziś. Spróbuj się zgodzić na to, co nie jest twoje, a pochodzi od Boga, wybierz Jego wolę, wsłuchaj się w głos archanioła Gabriela, a wtedy zobaczysz, że Bóg nawet w najtrudniejszych decyzjach, sytuacjach, chce ci błogosławić. Chce, by ręka Pańska zawsze była z tobą, a ty byś umacniał się na duchu, z obietnicą, że nawet jeśli teraz przeżywasz pustynię, to kiedyś wytryśnie na niej prawdziwe źródło.
Panie, mam słabą wiarę, lecz chcę wierzyć. Pomóż zaufać, że Ty poprowadzisz przez życie. Nie muszę rozumieć wszystkiego, co mnie spotyka – wystarczy, że Ty rozumiesz. Ja Ci zaufam. A wtedy wierzę, że doznam wewnętrznego uzdrowienia i nadejdzie dzień, w którym tak jak Zachariasz wykrzyknę z radości, wielbiąc Ciebie.
