Posłani jak owce

Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 10, 16-23
XIV tydzień zwykły

Jezus w dzisiejszej Ewangelii zapowiada swoim uczniom prześladowania. Nie mają się spodziewać, że świat będzie ich kochał. Wręcz przeciwnie: z powodu Ewangelii będą przez innych prześladowani. Konkretny powód, by włóczyć ich po sądach albo i poddawać samosądom, zawsze się znajdzie. Tak było dawniej, podobnie jest i dzisiaj. Pan Jezus posyła nas „jak owce między wilki” nie dlatego, że nas nie lubi, albo że jest nieczuły na nasz los. On czyni nas „owcami”, nie „wilkami”, dlatego posyła nas „jak owce”. Świat nie potrzebuje więcej „wilków”. Ma ich pod dostatkiem. I nie są one dziełem Boga.

Uczniowie nie powinni jednak obawiać się trudności i prześladowań. Zaufanie Jezusowi i Bożej Opatrzności jest siłą do przezwyciężania wszystkich obaw i lęków: „Więc się ich nie bójcie!”.  Boimy się szczególnie o nasze ciało, a więc o to, co jest przemijające. Lękamy się o nasz spokój, naszą sytuację, rodzinę, prestiż, posadę, boimy się, by nie zostać odrzuconym, osamotnionym, wyszydzonym czy źle zrozumianym. Jezus wskazuje na „właściwą bojaźń”: „nie bójcie się tego, co może zaszkodzić waszemu ciału, bójcie się tego, co szkodzi waszemu duchowi, waszemu człowieczeństwu”.

To, że jesteśmy „owcami” nie oznacza, że jesteśmy słabi. Naszym pasterzem jest Jezus, a to oznacza, że nic nam tak naprawdę nie grozi. Wilk jest zły, bo jest zdany na siebie. Owca nie musi być zła i agresywna, bo ma pasterza, który ją chroni.

W tym wszystkim chodzi o to, by zawsze być wiernym Chrystusowi i Ewangelii. Jednocześnie trzeba nam też roztropności. Nie możemy być jak uparte barany, które muszą po swojemu i koniec. Trzeba wiedzieć, kiedy i w czym można, a czasem nawet trzeba ustąpić. Bo kiedy chce się za wszelką cenę postawić na swoim, ta cena właśnie bywa stanowczo zbyt wysoka.

Autorzy tekstów, Mastalerz Lucyna, Rozważanie, Komentarz do ewangelii