Widzieć to, co piękne
Urodziła się niewidoma i niezbyt urodziwa, przez co wzbudziła niechęć porywczego i okrutnego ojca, który nakazał ją zgładzić. Pobożna matka uratowała córkę, oddając ją pod opiekę sióstr w pobliskim klasztorze.
zdjęcie: www.freechristimages.org
2022-09-06
Święta Otylia (albo Odylia) była córką księcia Alzacji Adalryka, który miał ufundować pierwszy w Alzacji klasztor żeński w Hohenburgu (obecnie Mont Sainte-Odile). Zachowała się zaledwie garstka potwierdzonych informacji na temat jej życia, poza tym pisma hagiograficzne przedstawiające jej postać, zawierają mnóstwo legend i zapożyczeń z innych tekstów.
Według pochodzącego z X w. żywotu Świętej urodziła się ona niewidoma i niezbyt urodziwa, przez co wzbudziła niechęć porywczego i okrutnego ojca, który nakazał ją zgładzić. Pobożna matka uratowała córkę, oddając ją pod opiekę sióstr w pobliskim klasztorze. Tam dziewczynka, przyjąwszy chrzest z rąk apostoła Bawarii św. Erharda, cudownie odzyskała wzrok, a z czasem rozkwitła także jej uroda.
Życie jej było pasmem cierpień. Nie skończyły się one bowiem na konieczności ukrywania się poza domem, lecz później, gdy chciała powrócić do rodziców, okazało się, że ojciec jest nieprzejednany i nie chce widzieć córki. Poprosiła o wstawiennictwo swego brata, ale i to nie pomogło. Brat, ulitowawszy się nad młodą Otylią, wbrew woli ojcowskiej zabrał ją do domu, czym wzbudził niepohamowany gniew księcia Adalryka.
Ojciec dokonał straszliwej zbrodni i zabił swego syna. Wkrótce opamiętał się i pozwolił Otylii na powrót do domu, ale pod warunkiem, że będzie pracowała jako służąca. Dziewczyna zgodziła się i cierpliwie znosiła wszelkie upokorzenia i niesprawiedliwe traktowanie. Przykład samozaparcia i wybaczającej miłości skruszył w końcu serce pana domu, który uznał ją w pełni za swą córkę.
Wszystko zapewne potoczyłoby się spokojnie, gdyby nie fakt, że Otylia pośród licznych cierpień obrzydziła sobie także ziemskie uciechy i zapragnęła poświęcić się wyłącznie Chrystusowi. Tymczasem interesowało się nią coraz więcej kawalerów, a książę Alzacji chciał dobrze wydać ją za mąż. Jej bezwzględny opór rozwścieczył Adalryka, który ponownie uczynił ze Świętej służącą.
Przykład jej chrześcijańskich cnót był już jednak zbyt silny i władca nie mógł mu się oprzeć. Widząc raz miłosierdzie, z jakim jego córka usługuje chorym, przełamał się ostatecznie i nawrócił. Wówczas w zamku Hohenburg powstał klasztor sióstr benedyktynek, którego Otylia została ksienią, Adalryk zaś spędził resztę swych dni na pokucie. W XI w. papież Leon IX zatwierdził kult św. Otylii, Pius XII zaś ogłosił ją patronką Alzacji. Świętą Otylię najczęściej przedstawia się w habicie mniszki, z Biblią w dłoniach, na której spoczywają spoglądające w dal oczy. Czczona jest razem ze św. Łucją z Syrakuz jako patronka w chorobach oczu i bólach głowy.
