„Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”
Potrzebujemy z całą determinacją wołać do Boga żywego i prosić o łaskę pokory. Potrzebujemy wołać wszędzie gdzie jesteśmy: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”.
2022-09-08
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 6, 39-42
XXIII tydzień zwykły
Potrzebujemy w naszym życiu łaski pokory, która widzi siebie w prawdzie. Łukasz ewangelista pisze: „Jezus opowiedział uczniom przypowieść: Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj?”. Potrzebujemy ujrzeć, że jesteśmy niewidomi i nie zobaczymy dołu przepaści, który jest przed nami. Pokora to łaska, która ochroni nas przed wieloma nieszczęściami. Życie pokazuje, że człowiek jest specjalistą od innych. Wyraźnie widzi grzechy i braki drugiego człowieka. Problem pojawia się wtedy, gdy powinien przyjrzeć się samemu sobie. Ujrzenie swoich słabości i grzechów jest wielką łaską w naszym życiu. To podstawowy element pokory. Potrzebujemy z całą determinacją wołać do Boga żywego i prosić o łaskę pokory. Potrzebujemy wołać wszędzie gdzie jesteśmy: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”.
To Jezus jest najlepszym Nauczycielem. To On przemawia do każdego z nas w swojej szkole miłości. Mamy w tej szkole zdobywać mądrość życia i postępować w miłości. A przez to samemu stawać się nauczycielem. Zadajmy sobie dziś pytania: Czy jestem człowiekiem pokory? Czy proszę Jezusa o łaskę pokory? Czy wołam: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”?
Jezu, Ty jesteś cierpliwym Nauczycielem, który uczy mnie mądrości. Daj mi proszę, pokorne i czuwające serce, aby przebywała w nim Twoja mądrość i wydawała dobre owoce.
