Głosić i świadczyć
Czy zależy nam jeszcze na zbawieniu innych?
2023-01-05
Komentarz do fragmentu Ewangelii J 1,43-51
II tydzień po Narodzeniu Pańskim
Nowy rok sprzyja nie tylko nowym postanowieniom i podejmowaniu nowych zobowiązań. Stawia też pytania o poziom naszej wiary i dawania jej świadectwa w świecie. A zadań związanych z głoszeniem Ewangelii i pracą duszpasterską nigdy nam nie zabraknie. Czy jednak nie mamy poczucia porażki w tej kwestii i czy nie porównujemy głoszenia jej do „rzucania grochem o ścianę”? A może jesteśmy wypaleni duchowo? Czy zależy nam jeszcze na zbawieniu innych? Piszę te słowa w czasie, kiedy trwają przygotowania do pogrzebu zmarłego Papieża Benedykta XVI. O tym, że ten pozornie niezainteresowany Ewangelią świat jednak tęskni za prawdziwymi i autentycznymi wartościami, świadczy choćby zwrócenie jego uwagi na śmierć Papieża i zatrzymanie się nad jego duchowym Testamentem oraz słowami wypowiedzianymi w czasie agonii: „Jezu, kocham Ciebie”.
Czy jest dziś sprawdzony sposób głoszenia Ewangelii? W ostatnich trzech dniach jej fragmenty zaczynały się od wyrażenia: „Nazajutrz”. To słowo nie może nam umknąć. Kiedy Jan Ewangelista tak zaczyna zdanie, to tak jakby chciał wyczulić nas na ważne wydarzenie. Jakby każde z rozpoczynających się okazji było jedyne i wyjątkowe, zawierało w sobie inną historię, nową szansę, szczególną okazję. Dziś tym wydarzeniem jest spotkanie Jezusa z Natanaelem. Jednak jak czytamy, nie odbyło się ono od razu. Zapoczątkował je Filip, który wcześniej uwierzył Jezusowi i w Jezusa. I tu pierwsza podpowiedź. Nie mogę innych nawracać, jeśli najpierw sam nie stanę się nawróconym, jeśli nie doświadczę spotkania z Bogiem. Czyli nie mogę innych przyprowadzić do Jezusa, jeśli sam nie pozwolę Mu się przyprowadzić. To osobiste doświadczenie, autentyczne i pełne głębi, pozwala pociągnąć za sobą innych.
Dla kapelana szpitalnego tym „nazajutrz” jest każdy nowy dzień szpitalnej rzeczywistości. Spotykam chorych i przekazuję im Dobrą Nowinę, tak jak to uczynił Filip: „Znalazłem Go”…, „Choć i zobacz”…. Jak to uczynić w szpitalu? Nie zawsze wystarczy wejść do sali szpitalnej, zaświecić światło, albo co jeszcze gorsze – stanąć w drzwiach. Trzeba podejść, chwycić za rękę, czasem zdjąć maseczkę, by być rozpoznawalnym i słyszalnym, a potem dyskretnie do ucha powiedzieć: „kiedy się Pan ostatnio spowiadał?” O dziwo, możemy być zaskoczeni odpowiedziami. Na przykład: „Proszę księdza, jestem niewidomy. Około 30 lat nie byłem w spowiedzi, nikt mnie nie przyprowadził, nie mam jak pójść do kościoła”.
„Czy może być co dobrego z Nazaretu?” Już słyszę te słowa z ust chorych: „Uciekaj księżulo, nie mam ochoty z tobą rozmawiać.”; „Co to za Bóg, który mnie karze cierpieniem.” Jakbym słyszał Natanaela! I wtedy można zrezygnować, dać sobie spokój, powiedzieć: „dość!!!”. A przecież może to być przełom. „Bóg nie jest przyczyną Pana cierpienia…”. „Bóg Cię kocha mimo grzechów” – „Aż tak kocha? Przebaczy?” – „Gdyby nie przebaczył, nie byłby Bogiem. Bóg widzi Pani obolałe wnętrze”.
W szpitalu jest wielu Natanaelów. Czekają, by usłyszeć: „mam dla ciebie czas, słucham cię, nie jesteś taki zły, zobaczysz od dziś więcej w twoim życiu, dziś niebo się dla ciebie otwarło”.
Panie, w jednym z Twoich kazań powiedziałeś do uczniów: „Żniwo [...] wielkie, ale”… No właśnie. Ile razy szukam powodów, by się usprawiedliwić, by iść na skróty. A przecież drugi człowiek potrzebuje autentycznego spotkania. Dziś przez Filipa i Natanaela uczysz mnie, jak się spotykać z innymi i mówić im prawdę o niebie, o Tobie, wielkich pragnieniach. Uczysz mnie, jak pokonać lęk przed światem, przed sobą samym, pokonywać własne ograniczenia pamiętając, że tylko z Tobą mogę uczynić świat lepszy. Może kiedyś zobaczę w niebie Natanaelów, których nawet nie zdążyłem poznać za życia, a są mi wdzięczni za spotkanie, dobre słowo, spowiedź, namaszczenie. Dziś są razem z Aniołami w niebie. Wdzięczni za spotkanie, chwilę uwagi i troski.
