Być apostołem w każdym czasie
Szczególnie pośród przeżywanych ciemności związanych z chorobą, możemy zaświadczyć o Chrystusie. W jaki sposób? Pogodą ducha, cierpliwością, dobrym słowem skierowanym do tych, którzy nami się opiekują.
zdjęcie: Loft Gallery
2023-01-25
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 16, 15-18
III tydzień zwykły
Słowa z dzisiejszej Ewangelii o rozesłaniu apostołów: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” czytamy w dniu święta nawrócenia św. Pawła. Nawrócenie czyli powrót do Jezusa, do Jego Osoby i do Jego słów, naśladowanie Go, nierozerwalnie powiązane są z misją apostolską. Św. Paweł nawracając się, poznał wielką miłość Chrystusa. Wiązało się to w jego życiu z głębokim doświadczeniem kryzysu wewnętrznego. Konsekwencją dobrze przeżytego kryzysu stało się podjęcie przez Pawła misji apostolskiej. Po wielu wiekach został nazwany Apostołem Narodów.
Gdy piszę te słowa, docierają do mnie informacje o niezwykłym ojcu oblacie, o. Andrzeju Madeju, który od 1997 r. pracuje na misjach Turkmenistanie. Turkmenistan to państwo położone w Azji Środkowej. Przez wiele lat było jedną z republik radzieckich. Dzisiaj ponad 90% społeczności Turkmenistanu to muzułmanie, kilka procent chrześcijanie, z czego w większości to wyznawcy prawosławia. Ponad dwadzieścia lat temu o. Andrzej do końca zawierzył Chrystusowi i wyjechał do dalekiego kraju, aby głosić Ewangelię. Głosi ją przede wszystkim życiem. O. Andrzej uczy mnie, abym i ja nie rezygnował z Chrystusa, ale z odwagą przywoływał Jego nauczanie. Zaś Apostoł Narodów, św. Paweł przypomina, że głoszenie Ewangelii w pierwszej kolejności wiąże się z nawróceniem, dalej z modlitwą, następnie z mężnym trwaniem przy Chrystusie, pomimo trudności.
Święty Paweł staje się dla nas dzisiaj szczególnym orędownikiem w Apostolstwie Chorych, w drodze naśladowania Chrystusa pomimo trudności związanych z chorobą, niepełnosprawnością i starszym wiekiem. Szczególnie pośród przeżywanych ciemności związanych z chorobą, możemy zaświadczyć o Chrystusie. W jaki sposób? Pogodą ducha, cierpliwością, dobrym słowem skierowanym do tych, którzy nami się opiekują. U opiekujących może zrodzić się pytanie: skąd u tej osoby tyle pogody ducha pomimo przeżywanego przez nią cierpienia? Odpowiedź na to pytanie może być ukryta w naszej relacji do Boga. Tak było kiedyś u św. Pawła, tak ma to miejsce współcześnie u ojca Andrzeja, i tak często dzieje się u osób idących za Chrystusem w duchu Apostolstwa Chorych.
