Wspólnie pomagajmy chorym

Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 9, 1-6
XXV tydzień zwykły

Jezus dał apostołom władzę „nad wszystkimi duchami złymi oraz władzę leczenia chorób. Wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych”. Główną misją uczniów Chrystusa była praca z doświadczonymi na duszy i na ciele osobami chorymi. Zwróćmy uwagę, że w przytoczonym w dzisiejszej Ewangelii zdaniu obecny jest podział na osoby poddane działaniom złego ducha oraz na osoby chore. Do jednych i do drugich Jezus wysłał apostołów, aby im pomagali.

Przez wieki chrześcijaństwu bliskie były dzieła ukierunkowane bezpośrednio na chorych, na duszy i na ciele. Dzięki chrześcijaństwu powstały pierwsze szpitale, przytułki, hospicja ofiarujące gościnę, pomoc, leczenie chorym, potrzebującym i biednym.

Dzisiaj wspomniane instytucje również obecne są w przestrzeni społecznej, służące chorym, niepełnosprawnym, czy osobom starszym. Wśród tych tzw. kościelnych jest Ośrodek Rehabilitacyjny pw. św. Rafała Archanioła w Rusinowicach, w diecezji gliwickiej. W ostatnią niedzielę odbył się tam odpust związany z patronem kaplicy – św. Rafałem. 30 lat temu kaplica Ośrodka została poświęcona przez biskupów Jana Wieczorka oraz Czesława Domina. Pierwszy od roku był ordynariuszem nowo powstałej diecezji gliwickiej, drugi przewodniczył Caritas Polska. W przyszłym roku Ośrodek będzie obchodził 30-lecie swojej działalności. W tym miejscu, w czasie turnusów rehabilitacyjnych realizowanych z powodzeniem od prawie 30 lat wielu niepełnosprawnych otrzymało fachową pomoc rehabilitacyjną i duchową. Dzięki temu dziełu powstały inne ośrodki rehabilitacyjne na terenie całej Polski.

Przywołując Ośrodek w Rusinowicach, można powiedzieć, że ważna jest zinstytucjonalizowana pomoc Kościoła wobec osób chorych, niepełnosprawnych oraz starszych wiekiem. Dzięki takim ośrodkom jak ten w Rusinowicach wiele osób otrzymuje pomoc. W drodze rehabilitacji duszy i ciała jednak najważniejsza jest pomoc indywidualna dokonująca się w przestrzeni rodziny, parafii i diecezji. Nikt nie zastąpi bezpośredniego kontaktu z osobą chorą. Jezus indywidualnie wysyłał uczniów do konkretnych chorych, by im pomagali. Stąd równie ważne jak zinstytucjonalizowane dzieła, są indywidualne parafialne odwiedziny chorych, konkretny czas poświęcony na spotkanie z chorym i jego rodziną.

Jeszcze jedna myśl nasuwa się w związku z dzisiejszą Ewangelią. Teologia ukazuje nam dwie duchowe drogi budujące wspólnotę Kościoła: drogę św. Piotra oraz drogę św. Jana zwaną nieraz Maryjną. W pierwszej chodzi o ważne współtworzenie Kościoła „od zewnątrz”, także od strony materialnej. Tę drogę moglibyśmy odnieść do wspomnianych zinstytucjonalizowanych dzieł. W drugiej chodzi o budowanie Kościoła od wewnątrz, od serca. Ta droga nadaje sens dziełom zewnętrznym. Zarówno jedna, jak i druga, ważna jest w Kościele. Źle by było, gdyby zabrakło którejś z nich.

Apostolstwo Chorych będące duchowym dziełem, można odnieść do drogi św. Jana i Matki Najświętszej. Prośmy pokornie Pana Boga, abyśmy wspólnie, różnymi drogami potrafili wypełnić misję, do której wezwał nas Chrystus, pomocy chorym, niepełnosprawnym i osobom w starszym wieku.

Autorzy tekstów, Bartoszek Wojciech, Rozważanie, Komentarz do ewangelii