Przesiądź się
To co jest „pierwsze” w oczach świata, często jest „ostatnie”, a to co w oczach świata uchodzi za „ostatnie” – niegodne, odrzucone, nic nie warte – dla Boga jest najważniejsze i najbliższe Jego miłosiernemu sercu.
2023-11-04
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 14, 1. 7-11
XXX Tydzień zwykły
Żyjemy już trochę na tym świecie, a to znaczy, że nie są nam obce rozmaite doświadczenia – te, które odbieramy jako pozytywne i te inne, które bywaja powodem naszych frustracji czy upokorzeń. Zapewne wielu z nas zna również z własnego doświadczenia słowo „poniżenie”. Nie trzeba sięgać do encyklopedycznych definicji, aby wiedzieć, że poniżenie to inaczej: „upokorzenie”, „dyshonor”, „hańba”, „kompromitacja”, „ujma”, „afront” itd. itp.
Na Śląsku funkcjonuje takie mądre powiedzenie, które często słyszałam wypowiadane ustami mojego dziadka: „Siedź w kącie bałamoncie; jakżeś godna, znajdą cię”. Jako dziecko nie do końca zdawałam sobie sprawę o czym mówi, dziś już wiem, że próbował mnie w ten sposób uchronić przed poznaniem smaku upokorzenia.
Pan Jezus słowami przypowieści z dzisiejszej Ewangelii również próbuje ostrzec i uchronić swoich słuchaczy – a wraz z nimi i nas – przed doświadczeniem upokorzenia. Widząc ich przepychających się, aby zająć dla siebie jak najlepsze miejsca, opowiada przypowieść o… krzesłach: „Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: «Ustąp temu miejsca». I musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: «Przyjacielu, przesiądź się wyżej». I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników.
Aby wiedzieć, czego oczekuje ode mnie Jezus, muszę dziś postawić sobie pytanie: co On rozumie przez miejsca „pierwsze” i „ostatnie”? Pamiętajmy, że dla Niego, to co „pierwsze” w oczach świata, często jest „ostatnie”, a to co w oczach świata uchodzi za „ostatnie” – niegodne, odrzucone, nic nie warte – dla Boga jest najważniejsze i najbliższe Jego miłosiernemu sercu.
Uważamy, poniekąd słusznie - że upokorzenie uwłacza naszej ludzkiej godności. Zwykle tak jest. Są jednak i takie upokorzenia, które uczą nas pokory, będącej cnotą. Tak rozumiana pokora związana jest ze świadomością własnej niedoskonałości i jako taka jest przeciwieństwem pychy – tego najbardziej niebezpiecznego atrybutu szatana.
Pokora uczy nas, że „Każdy (...), kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”
