Mistyczne Ciało
W Kościele – Ciele Chrystusa: wszyscy członkowie mają swoje misje, zadania, funkcje, które powinni wykonywać z oddaniem, gorliwością i zaangażowaniem. Wszyscy poprzez wiarę i chrzest powiązani są z Chrystusem jako Głową, a każdy ma swoje zadanie.
2023-11-07
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 14, 15-24
XXXI tydzień zwykły
Święty Paweł podejmuje dziś temat, do którego często wracał i który miał dla niego wręcz osobiste znaczenie. Przybliża mianowicie prawdę o tym, że Kościół jest Ciałem Chrystusa. Czytamy w Liście do Rzymian: „wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami”. W jaki sposób Apostoł odkrył tę prawdę? Wszystko rozpoczęło się od spotkania Jezusa pod Damaszkiem. Jako gorliwy przedstawiciel judaizmu Paweł znajdował się w samym środku swojego zaangażowania na rzecz prześladowania chrześcijan. Pod Damaszkiem ogarnęła go światłość i usłyszał słowa: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”. Na pytanie: „Kto jesteś, Panie?”, usłyszał odpowiedź: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz”. Potem przez długi czas medytował nad tymi słowami. Doszedł do takiego wniosku: jeśli prześladując chrześcijan, prześladowałem samego Jezusa, to znaczy, że chrześcijanie stanowią Jego Ciało. Wielokrotnie rozwijał tę myśl. Pisał, że Jezus jest Głową tego Ciała, że wszyscy wierzący w Jezusa są członkami tego Ciała, że Duch Święty ożywia to Ciało. W odczytywanym dziś fragmencie wskazuje na różnorodność posług i zadań w Kościele: „Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary: bądź dar proroctwa – do stosowania zgodnie z wiarą; bądź to urząd diakona – dla wykonywania czynności diakońskich; bądź urząd nauczyciela – dla wypełniania czynności nauczycielskich; bądź dar upominania – dla karcenia. Kto zajmuje się rozdawaniem, niech to czyni] ze szczodrobliwością; kto jest przełożonym, niech działa z gorliwością; kto pełni uczynki miłosierdzia, niech to czyni ochoczo”. Jak w ludzkim organizmie poszczególne członki pełnią różne funkcje, tak też w Kościele – Ciele Chrystusa: wszyscy członkowie mają swoje misje, zadania, funkcje, które powinni wykonywać z oddaniem, gorliwością i zaangażowaniem. Wszyscy poprzez wiarę i chrzest powiązani są z Chrystusem jako Głową, a każdy ma swoje zadanie. Naukę o Kościele jako Ciele Chrystusa przypomniał i rozwinął w 1943 roku papież Pius XII w encyklice Mystici Corporis Christi. Nazwał Kościół „Mistycznym” Ciałem Chrystusa.
Zadań jest w Kościele oczywiście o wiele więcej niż te wspomniane w dzisiejszym tekście św. Pawła. Zadaniem małżonków katolickich jest pogłębiać miłość i powoływać nowe życie. Zadaniem rodziców jest po katolicku wychować dzieci. Misją duszpasterzy jest prowadzić powierzone wspólnoty do zbawienia. Zadaniem ludzi chorych jest jednoczyć się z Jezusem oraz ofiarować swoje cierpienie za zbawienie świata, w intencji przybliżenia królestwa Bożego. Zadania chorych są dla Kościoła czymś szczególnie ważnym. Czasem może się wydawać samym chorym, że z powodu swojej choroby, niepełnosprawności i niedołężności niewiele mogą zrobić dla Kościoła. A jest dokładnie odwrotnie: w zjednoczeniu z Chrystusem ludzi chorzy stanowią wewnętrzną energię Kościoła, dzięki której inni członkowie Kościoła mogą realizować swoje czynne zadania.
W świetle prawdy o Kościele jako Mistycznym Ciele Chrystusa należy odczytywać zalecenia św. Pawła z drugiej części dzisiejszego tekstu. Zalecenia te, czasem nazywane parenezą apostolską, to nie zachęta do zwykłej życzliwości ludzi między sobą. To wezwanie do współodpowiedzialności za członków Kościoła: „Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem! W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie! Nie opuszczajcie się w gorliwości! Bądźcie płomiennego ducha! Pełnijcie służbę Panu! Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali! Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności! Błogosławcie tych, którzy was prześladują! Błogosławcie, a nie złorzeczcie! Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą. Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach! Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne!”.
Wszystko to brzmi naprawdę pięknie i wzniośle. W praktyce zalecenia te są trudne do realizacji. Nie da się ich spełnić w równym stopniu wobec wszystkich. Trzeba je realizować w określonym porządku, przede wszystkim w obrębie kręgów osób, za których faktycznie jesteśmy odpowiedzialni. Pierwszym kręgiem jest rodzina, drugim ci, za których odpowiadamy w życiu społecznym. Szczególną więź powinniśmy czuć ze wszystkim ochrzczonymi, gdyż poprzez chrzest są – tak jak my – członkami Ciała Chrystusa. Dlatego też w sposób szczególny jesteśmy odpowiedzialni za wspólnotę wierzących: parafię, w której mamy ważne zadania do wypełnienia. Chorzy mogą modlić się za parafię, za duszpasterzy, o nowe powołania kapłańskie, za dzieci przygotowujące się do pierwszej Komunii świętej., za młodzież przygotowującą się do bierzmowania. Intencji nie braknie. Ważne, by wierzyć, że jest się członkiem Mistycznego Ciała Chrystusa.
