"Rekolekcje zamknięte" Zachariasza

Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 1, 57-66
3 Tydzień Adwentu

Bóg jest miłosierny. Mimo niedowiarstwa Zachariasza nie wycofał swojej obietnicy. Dał tylko Zachariaszowi czas na przemyślenie własnej postawy, czyniąc go niemym na 9 miesięcy. Chociaż nam, ciągle wątpiącym w Boże Miłosierdzie, taka dramatyczna interwencja w życie Zachariasza może się wydawać zbyt surowa, to w istocie nie była ani kara ani Boży dopust. Przeciwnie – był to dla Zachariasza szczególny czas łaski – czas na odbudowanie swej wiary i zaufania Bogu. Czas swego rodzaju rekolekcji. Czas na stanie się bardziej świętym. To również szansa na zrozumienie, że Boży dar jest zawsze większy od tego, którego oczekujemy i o który Go prosimy, i że otrzymamy go w najlepszym dla nas czasie.

Zachariasz owocnie spędził swoje rekolekcje. Wie już, że Boża miłość wykracza poza wszelkie utarte schematy, poza tradycje i obyczaje ludzkie. Kiedy nie dowierzając Elżbiecie sąsiedzi w dniu obrzezania św Jana zapytali „ na migi jego ojca, jak by chciał go nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: «Jan będzie mu na imię». I zdumieli się wszyscy”. Zdumieli się choć przecież wszyscy widzieli cud: bezpłodna, starsza kobieta porodziła syna. Może w przeciwieństwie do Zachariasza potrzebowali jeszcze więcej cudów, może więcej czasu?

Z chwilą wyboru imienia dla syna, Bóg uznał, że „rekolekcje zamknięte” Zachariasza skończyły się. „A natychmiast otworzyły się jego usta i rozwiązał się jego język, i mówił, błogosławiąc Boga”. Pierwsze swoje słowa skierował do Boga. Nie były to pretensje za trudny czas doświadczenia, ale słowa błogosławieństwa.

Zachariasz już wiedział, że wszystko, co otrzymujemy z rąk Boga jest dla nas dobre i zbawienne Czy potrafimy błogosławić i dziękować Bogu za Jego łaski ale także za czas próby?

Autorzy tekstów, Dajmund Danuta, Rozważanie, Komentarz do ewangelii