Jezus nie jest obojętny
Jezus nie odrzuca, nie ośmiesza, ale akceptuje i przyjmuje człowieka z całą jego biedą, ze wszystkimi ułomnościami.
2024-02-09
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 7, 31-37
V tydzień zwykły
W dzisiejszej Ewangelii jesteśmy świadkami uzdrowienia człowieka, który nie słyszy, a przez to także nie mówi. W konsekwencji jest wykluczony z normalnego życia w społeczeństwie, nie może się modlić, sprawować kultu. Jest skoncentrowany na sobie, zamknięty, nie może wchodzić w relacje, ani wyrażać siebie. Widzimy człowieka, którego życie jest bardzo zubożałe, lecz on tego nie widzi i nie prosi o pomoc. Pomimo tego, w jego otoczeniu są ludzie, którzy przyprowadzają go do Jezusa. Każdy człowiek może odnaleźć siebie w tym obrazie. W życiu duchowym, w relacji do Boga i do ludzi, zachowujemy się często jak głuchoniemi. Jesteśmy głusi na słowo Boże i słowo ludzkie, nie chcemy lub nie potrafimy słuchać. Wprawdzie docierają do nas dźwięki, ale nie wnikają głębiej, napotykają pewien opór wewnętrzny. Nie potrafimy też mówić. Bywa, że nie mamy nic do powiedzenia albo to, co mówimy jest puste, bez znaczenia. Niejednokrotnie nasza mowa rani, zamiast leczyć.
Jezus uzdrawia stopniowo. Po pierwsze wyprowadza człowieka poza tłum i zgiełk, by mógł być z nim na osobności. Trzeba nam wyjść na pustynię, wejść w ciszę i stanąć twarzą w twarz z Jezusem. Bywa, że najtrudniejszym wyjściem jest odejście od siebie samego, a najtrudniejszą ciszą jest wyciszenie własnych niepokojów. Następnie poprzez czułe i delikatne gesty dokonuje się intymne spotkanie. Jezus nie odrzuca, nie ośmiesza, ale akceptuje i przyjmuje człowieka z całą jego biedą, ze wszystkimi ułomnościami. On sam jest nieustannie w relacji z Ojcem i jak przy stworzeniu Bóg „tchnął w nozdrza tchnienie życia”, tak teraz Jezus daje nowe życie, mówiąc „Effatha! Otwórz się!”. Jezus nie pozostawia człowieka w grzechu, biedzie, lęku, ale chce go wyrwać i wprowadzić w zupełnie nową rzeczywistość relacji ze sobą.
