Chorzy w Jezusowym Sercu
Jeśli dziś czytasz te słowa, leżąc w szpitalu, może pełen cierpienia z powodu złego rokowania albo samotności, izolacji, braku odwiedzin bliskich, czy po prostu fizycznego bólu, pamiętaj, że jesteś dla Jezusa kimś wyjątkowym. O tobie dziś Jezus mówi w Ewangelii. Jesteś ukryty w sercu Jezusa.
2024-04-25
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 16, 15-20
IV tydzień wielkanocny, święto św. Marka Ewangelisty
Dziś, w święto św. Marka Ewangelisty, odczytujemy ostatnie wersety Ewangelii, którą zapisał. Przytacza między innymi słowa Jezusa, jakie skierował do apostołów tuż przed swoim wstąpieniem do Nieba. W zasadzie są one streszczeniem tego, co sam czynił przez całe swoje ziemskie życie i chciał, by teraz kontynuowali Jego uczniowie.
Można powiedzieć, że jest to swoisty testament Jezusa. Główne miejsce zajmuje w nim polecenie głoszenia Dobrej Nowiny, ale nie zapomina także o chorych. Przepowiada z czułością i troską: „Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie” (Mk 16,18). Tak – cierpiący, potrzebujący człowiek, zawsze był w centrum Jego uwagi. Od tego Ewangelista Mateusz zaczął opis początku działalności Jezusa. Już w pierwszym rozdziale czytamy: „Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto było zebrane u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami” (Mk 1, 32-34). I tak było już później zawsze. Ewangelia często ukazuje Go w otoczeniu chorych: chromych, głuchych, niewidomych, sparaliżowanych, trędowatych, niemych, opętanych (Mt 11, 5; 12, 22; 9, 33; Mk 7, 32; 9, 14, 29). Czytamy, że Chrystus chodził po całej Galilei, nauczając w synagogach i uzdrawiając wszelkie choroby i wszelkie dolegliwości wśród ludzi. A ludzie pełni zdumienia mówili: „Dobrze uczynił wszystko. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę” (Mk 7,3). Chrystus pamięta o nich także i teraz, gdy ma odejść z tego świata.
Uzdrawiając, Jezus mocno akcentował spotkanie z danym człowiekiem. Można powiedzieć, że przede wszystkim zależało Mu na nawiązaniu relacji z nim, bycie blisko, często dotykał ich ciała, ale też w sposób sobie tylko znany dotykał sedna ich cierpienia. A uzdrowienie było czymś dodatkowym. Dziś w Ewangelii mówi o bardzo ważnym geście. O nakładaniu rąk. Kapelani szpitalni, ale także chorzy, doskonale wiedzą o nim, jest wykonywany w czasie sakramentu namaszczenia chorych. Kapłan nad daną osobą odmawia modlitwę; „Prosimy cię, abyś dał życie i zdrowie temu, na którego w twoje imię wkładamy ręce” – i wtedy kładzie ręce na głowę chorego, by przez chwilę w cichej modlitwie polecać go Bogu. Nakładanie rąk jest symbolem modlitwy wstawienniczej za daną osobę. Przywołuje obecność Ducha Świętego. Chory w obliczu nagłej i czasem nieuleczalnej choroby przeżywa pokusę rozpaczy, zwątpienia. Wzmagają się w nim myśli, że jest z tym wszystkim sam. Najbardziej oczekiwaną rzeczą w jego życiu jest cud uzdrowienia.
Choć w życiu apostołów i Jezusa cuda były tylko znakiem czegoś ważniejszego, głębszej rzeczywistości – uzdrowienia duchowego, to przecież nie można ich i dziś wykluczyć. Jeśli się wydarzały za czasów ziemskiego życia Jezusa, apostołów, to czyż nie mogą się dziś wydarzyć? Jeśli dziś czytasz te słowa, leżąc w szpitalu, może pełen cierpienia z powodu złego rokowania albo samotności, izolacji, braku odwiedzin bliskich, czy po prostu fizycznego bólu, pamiętaj, że jesteś dla Jezusa kimś wyjątkowym. O tobie dziś Jezus mówi w Ewangelii. Jesteś ukryty w sercu Jezusa. Jeśli już nie potrafisz unieść cierpienia, to nie zapominaj, Jezus dźwiga je razem z Tobą. Nie zapominaj o słowach dzisiejszego czytania z Pierwszego Listu św. Piotra: „Wszystkie wasze troski przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was”. […] Gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje…”. Jest lekarzem, który leczy, ale także Chorym obecnym w Tobie. A ty bierzesz udział w Jego cierpieniu i zbawianiu świata. Czyż to nie jest piękne? Także szpital może być miejscem Jego obecności i bliskości.
