Światowość naszej wiary
Jednym z kryteriów dobrego przeżywania wiary jest stosunek świata do nas i nas do świata. Chrystus dzisiaj wyraźnie mówi, że przestrzeń wiary jest czymś obcym dla świata.
zdjęcie: Loft Gallery
2024-05-03
Komentarz do fragmentu Ewangelii J 15, 18-21
V tydzień wielkanocny
Zaskakujące jest dzisiejsze pierwsze czytanie zaczerpnięte z Dziejów Apostolskich. Czytamy w nim, że Apostołowie pominęli niektóre miejsca w Azji Mniejszej, gdyż Duch Święty zabronił im głosić tam Ewangelii. Niezwykle ciekawe, co może stać za pomysłem Boga, żeby zabronił dzielić się najważniejszą wiadomością świata – o zmartwychwstaniu Jezusa? Pewnie do końca nie odpowiemy na to pytanie. Z pewnością Bóg doskonale wiedział, że ta Ewangelia nie pomoże tamtejszym ludziom, bo wybiorą zło, a może kto inny miał im ogłosić te słowa – nie Apostołowie. Niezależnie od przyczyn tego zdarzenia (a właściwie jego braku), możemy wysnuć wniosek, że dla wielu Ewangelia jest zupełnie obca i nawet jeśli mają kontakt z samym Chrystusem, to z niej rezygnują. Mało tego, ludzie potrafią prześladować tych, którzy głoszą Prawdę o Jezusie. To zapowiedział nasz Zbawiciel.
Patrząc na współczesny rozwój Kościoła, bardzo często można dojść do wniosku, że w wielu aspektach jest on światowy. To znaczy, że przyjmuje sposoby działania rodem ze świata reklamy, biznesu, kultury, czy codziennego życia. Wśród wielu dominuje przekonanie, że trzeba opracować nowe sposoby przekazu, zwrócić czyjąś uwagę czymś szalonym, nietuzinkowym. Tymczasem największa siła jest w pokoju, jaki daje Duch Boży i świadectwie postawy życia bliskiej Prawdzie. Często nie rzuca się w oczy tak bardzo jak różnego rodzaju spektakle religijne, ale jest najbliższa Chrystusowi. Ostatecznie to nie szybkość łącza internetowego, sposób zachowania, kolejne akcje i wydarzenia, a Duch Święty powinien decydować do kogo dotrzeć z Dobrą Nowiną. Czy jako chrześcijanie XXI wieku jeszcze w to wierzymy?
