Znać Chrystusa ukrzyżowanego i nic więcej

Komentarz do fragmentu Liturgii Słowa: 1 Kor 2, 1-5; Łk 4, 16-30
XXII tydzień zwykły

Dzisiejszy fragment z Listu do Koryntian jest jednym ze sztandarowych tekstów św. Pawła. Apostoł pisze list ok. 56. roku i wspomina czas, kiedy przybył do Koryntu parę lat wcześniej. Dotarł tam po swoim pobycie w Atenach. W Atenach przeżył wielką porażkę misyjną. Jego mowa, którą wygłosił wśród uczonych greckich na Areopagu, a której finałem było przekazanie prawdy o zmartwychwstaniu Jezusa, spotkała się prawie z całkowitym zignorowaniem i wyśmianiem. Stało się tak mimo, że w przemówieniu nawiązywał i do bóstw greckich i do autorów znanych słuchaczom. Być może wydawało się wtedy Pawłowi, że wszystkie te zabiegi przekonają słuchaczy. Tak się nie stało.

Jednak tamta porażka wiele go nauczyła. Zrozumiał, że błyskotliwe słowa i argumenty są niewystarczające. Przemyślenia te zawarł właśnie w słowach, które wybrzmiewają w ramach dzisiejszego pierwszego czytania, a które warto w całości tu przywołać: „Bracia, przyszedłszy do was, nie przybyłem, aby błyszcząc słowem i mądrością, głosić wam świadectwo Boże. Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego. I stanąłem przed wami w słabości i w bojaźni, i z wielkim drżeniem. A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej”.

Paweł przyszedł do Koryntu z pokorą, lękiem, świadomy swojej słabości. Być może tej postawy zabrakło mu w Atenach. Po tamtej porażce postanowił nie błyszczeć retoryką i porywającą argumentacją. Jego pragnieniem stała się koncentracja na osobie Jezusa Chrystusa, na Jego męce i śmierci. Takiego Chrystusa postanowił głosić Koryntianom, przekazując prawdę o zbawczym cierpieniu Jezusa. W tej właśnie prawdzie streszcza się właściwie cała teologia św. Pawła. Jest to teologia na wskroś soteriologiczna, tzn. jest to nauka o zbawieniu, dokonanym przez Jezusa w Jego męce i śmierci.

Od razu trzeba zaznaczyć, że Paweł zniechęcony przez Ateńczyków nie zrezygnował z nauki o zmartwychwstaniu. Przecież pod Damaszkiem spotkał Chrystusa zmartwychwstałego. W tym samym liście do Koryntian, w rozdziale 15. zawarł wiele niezwykle głębokich teologicznie myśli o zmartwychwstaniu Jezusa i o zmartwychwstaniu wszystkich wierzących w Niego. Wiedział, że męka i śmierć Jezusa nie miałyby sensu i nie niosłyby mocy zbawczej, gdyby nie zmartwychwstanie. Jednak po doświadczeniu w Atenach, właśnie tam w Koryncie zrozumiał ostatecznie, że w przekazywaniu prawdy zbawczej nie można tematu krzyża, ani pomijać, ani przesuwać na margines nauczania.

Być może w naszym życiu przeżyliśmy podobne doświadczenia do tych Pawłowych. Może w jakimś miejscu próbowaliśmy przekonywać do wiary i spotkaliśmy się z odrzuceniem. Może przeżyliśmy rozczarowanie, że nasza przekonywująca argumentacja, dotycząca nauki Kościoła, spotkała się z chłodem i obojętnością. Być może poczuliśmy własną słabość i bezsilność, a może nawet rozczarowanie Ewangelią.

I może wtedy przyszła refleksja, która dotarła do serca Pawła w drodze z Aten do Koryntu, żeby skoncentrować swoje życie na Jezusie ukrzyżowanym. Może dokonało się to w jakimś doświadczeniu własnej słabości, choroby, niepełnosprawności. Wtedy zwróciliśmy się w stronę Jezusa ukrzyżowanego i wypowiedzieliśmy słowa podobne do tych Pawłowych: chcę znać Chrystusa ukrzyżowanego i nic więcej w życiu się nie liczy.

Wewnętrzne zmaganie Pawła jest dla nas wskazówką, by w życiowych porażkach i słabościach zwracać się w stronę Jezusa ukrzyżowanego. Niezwykłe świadectwo dał św. Jan Paweł II, gdy przygnieciony chorobą i cierpieniem, na tydzień przed śmiercią, trzymał się w swojej kaplicy krzyża Jezusa.

Autorzy tekstów, Ks. Bartoszek Antoni, Rozważanie, Komentarz do ewangelii