Ufając jak dziecko

Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 9, 46-50
XXVI tydzień zwykły

Znamy dobrze dzisiejszy ewangeliczny tekst. Jezus tłumacząc uczniom reguły wielkości w Królestwie niebieskim, wskazuje na przymioty dziecka: „Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa niebieskiego”. Z relacji pozostałych Ewangelistów wiemy, że pytanie o to „kto właściwie jest największy w Królestwie niebieskim?” pada w kontekście sprzeczki uczniów o pierwszeństwo. Pytanie to z pewnością nie było czysto teoretyczne – każdy po cichu liczył, że to właśnie jego Jezus wyróżni. Po raz kolejny w uczniach wzięła górę ludzka py­cha, małość, ambicja, pragnienie by być największym i najważniejszym. I właśnie jako odtrutkę na ową manię wielkości przywołuje Jezus dziecko. Wskazuje, że tylko ten, kto posiada cechy dziecka jest na­prawdę wielki, jest naprawdę godzien Królestwa niebieskiego.

Co to znaczy być jak dziecko? Stać się jak dziecko znaczy wiedzieć, że jest się prawdziwie kochanym przez Boga i nie starać się być mądrym po swojemu. To „wiedzieć, że się jeszcze niczego nie wie”. To w prostocie serca całkowicie zdać się na prowadzenie przez Boga. Nie chcieć być ważnym i mądrym! Chcieć być tym, kto słucha i uczy się. To się wydaje bardzo trudne ze względu na ambicje i poczucie swojej ważności. Sytuacja podporządkowania wydaje się odbierać nam godność. Jednak posłuszeństwo zostało rozpoznane przez wieki jako najmocniejsze narzędzie wewnętrznej przemiany. Stać się jak dziecko znaczy pozwolić się kształtować Bogu. 

Dziecko ufa bez namysłu. Nie może żyć nie ufając tym, którzy są dookoła. Jego zaufanie nie jest cnotą lecz wręcz życiową koniecznością. Tym, co posiadamy najlepszego, co umożliwi nam spotkanie z Bogiem, jest w nas spontanicznie otwarte serce dziecka, które ośmiela się z całą prostotą prosić, które chce być kochane.

Autorzy tekstów, Cogiel Renata Katarzyna, Rozważanie, Komentarz do ewangelii