„Słuchajcie!”

Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 4, 1-20
III tydzień zwykły

Spróbujmy duchowo wejść w tłum ludzi, który przyszedł nad jezioro słuchać Jezusa. Wyobraźmy sobie, jak tłoczą się na Mistrza. Naciskany przez tłum, wchodzi do łodzi i naucza. Wraz z uczniami skierujmy „oczy naszego serca” i otwórzmy uszy.

Jezus rozpoczyna swoją przemowę od słowa: „Słuchajcie...”. Pragnie zwrócić naszą uwagę na wypowiadane przez Niego Słowa. Tłumaczy nam, że Słowo, które nie jest przyjęte, nie zrodzi dobrych owoców. Zastanówmy się, czy naprawdę słuchamy Jezusa? Odpowiedź na to pytanie, znajdziemy w powiązaniu naszego życia z Jezusową przypowieścią o ziarnie i glebie. Glebą, na którą pada ziarno jest nasze serce. O tej glebie jest przypowieść.

Najpierw Jezus mówi o twardej glebie. Z serca twardego i zimnego Słowo jest natychmiast wykradane. Zastanówmy się dzisiaj, czy jest w nas wrażliwość na Słowo? Czy ma Ono dla nas znaczenie? Czy słuchamy Go codziennie? Czy codziennie mamy czas na modlitwę? A może inaczej – żyjemy jedynie na powierzchni zmysłowych bodźców? Co najczęściej wykrada nam czas przeznaczony na słuchanie Słowa?

Dalej Jezus mówi o sercu płytkim i niestałym. W nim Słowo nie może się głębiej zakorzenić. Czy pragniemy głębi życia duchowego, czy raczej żyjemy powierzchownie? Co najczęściej prowadzi nas do zniechęcenia i rezygnacji z modlitwy?

I ostatnie przywołane przez Jezusa serce to serce zajęte troskami. To serce, które nie słyszy Słowa. Zatrzymajmy się dłużej na pytaniu: czym najbardziej żyje nasze serce? Jakimi sprawami, przywiązaniami, troskami i kłopotami?

Serce, które daje pierwszeństwo Słowu, to serce, które wytrwale słucha Słowa i zachowuje je. Co sprzyja słuchaniu Słowa? Kiedy wydawało ono w naszym życiu największe owoce? Patronką wytrwałego słuchania Słowa Bożego i zachowywania Go w sercu jest Maryja. Poprośmy Ją dzisiaj, aby pomogła nam w naszej osobistej modlitwie.

Autorzy tekstów, Bartoszek Wojciech, Rozważanie, Komentarz do ewangelii