Apostolstwo Chorych buduje Kościół: jeden, święty, powszechny i apostolski

Od 1700 lat podczas mszy świętych w niedzielę i w uroczystości odmawiamy Wyznanie wiary. Nie jest ono jedynie prywatnym wyznaniem – jest wyznaniem całego Kościoła. Ma to miejsce podczas liturgii od 1700 lat. Dokładnie w 325 r. miał miejsce pierwszy sobór – nicejski, w czasie którego ojcowie wyznali Credimus, Wierzymy… W dzisiejszej Ewangelii słyszymy opis wyznania wiary dokonany w imieniu apostołów przez św. Piotra. To wyznanie jest i prywatne, tzn. – osobiste, jak i publiczne – w imieniu całej wspólnoty. Zastanówmy się w czasie dzisiejszego Dnia Chorego, co oznacza to wyznanie dla nas dzisiaj w Kościele? I jaką rolę my mamy spełniać w Kościele?

1. Kościół jest „jeden”.

Został założony przez naszego Pana. W rozmowie z Piotrem Jezus nazywa Apostoła Opoką i dodaje: „na tej opoce zbuduję Kościół mój”. Kościół jest jeden, gdyż wyznaje jedną wiarę, rodzi się z jednego chrztu świętego udzielanego w imię Trójcy Świętej, tworzy jedno Ciało, ożywiane przez Ducha Świętego. Niestety wskutek ludzkiej grzeszności ten jeden Kościół jest wewnętrznie popękany i rozdarty na różne wspólnoty chrześcijańskie.

2. Kościół jest „święty”.

Źródłem świętości jest sam Bóg. Kościół jest święty, gdyż Jezus wydał się za niego w ofierze, aby go uświęcić oraz ożywia Go Duch Święty. Kościół jest święty świętością słowa Bożego i sakramentów świętych. Jest też święty świętością tych swoich członków, którzy przyjęli dar łaski. Najpełniej uczyniła to „pełna łaski” Maryja, a także wielu świętych. Równocześnie Kościół jest wspólnotą grzeszników, bo grzesznicy, czyli my wszyscy, jesteśmy do niego zaproszeni i tworzymy go, właśnie jako grzesznicy. Św. Piotr – którego święto dzisiaj obchodzimy – chwilę po tym, gdy Jezus przekazał mu klucze królestwa niebieskiego, usłyszał od Mistrza bardzo ostre napomnienie: „Zejdź mi z oczu, szatanie” (Mt 16, 23). Sprzeciwił się bowiem słowom Jezusa o męce i krzyżu. W czasie męki Jezusa, trzykrotnie zaparł się swego Pana. Jednak płacz nad grzechem stał się wyrazem jego nawrócenia. Jak Kościół jest święty świętością Boga, tak jest grzeszny grzechami ludzi. Kościół święty uświęca swoich członków, którzy stale potrzebują nawrócenia.

3. Kościół jest „powszechny”, czyli „katolicki”.

„Katholikos” po grecku znaczy „powszechny”, „uniwersalny”. Jest uniwersalny, otwarty na wszystkich, zapraszający wszystkich, którzy pragną do niego należeć. Nie jest tajemniczym stowarzyszeniem przeznaczonym dla wybranych, dla jakichś elit. „Jest posłany do wszystkich narodów, zwraca się do wszystkich ludzi; obejmuje wszystkie czasy. Kościół ze swojej natury jest misyjny” – jak naucza Katechizm. Rozumiał to już św. Piotr, który podejmował misję wśród Żydów, przekonując ich, że oczekiwanym Mesjaszem jest Jezus Chrystus. Św. Paweł pojmował zaś Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa.

Tak o dwóch specyfikach misji Piotra i Pawła, służących ostatecznie jedności Kościoła opowiada prefacja: „Piotr pierwszy wyznał wiarę w Chrystusa i z nawróconych Izraelitów założył pierwszy Kościół. Paweł otrzymał łaskę jasnego rozumienia prawd wiary i stał się nauczycielem narodów pogańskich. Obdarzeni różnymi darami zgromadzili w jednym Kościele wyznawców Chrystusa”.

4. Kościół jest „apostolski”.

Bo zbudowany jest na trwałych fundamentach „dwunastu Apostołów Baranka” (Ap 21, 14). „Chrystus rządzi Kościołem przez Piotra i innych Apostołów, obecnych w ich następcach, papieżu i Kolegium Biskupów” – przypomina Katechizm. A współpracownikami biskupów na mocy sakramentu święceń są kapłani. Apostolskość Kościoła wyraża się w tym, że jest w nim położona szczególna troska o tzw. sukcesję apostolską, czyli o to, by kolejny biskup był wyświęcony przez prawowitego biskupa. Owa prawowitość objawia się w tym, że u początku łańcucha wyświęconych biskupów znajduje się któryś z Apostołów. Niektóre wspólnoty chrześcijańskie tej sukcesji nie zachowały, co jest jednym z przejawów słabości i rozbicia Kościoła. Z woli Chrystusa Kościół, będąc wspólnotą duchową, bo Bóg jest duchem, jest równocześnie wspólnotą widzialną, bo stworzoną z żywych ludzi i prowadzoną przez widzialnych pasterzy. Apostołowi Piotrowi Jezus przekazał przewodzenie Kościołowi. „Tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”. Klucze są tu symbolem władzy duchowej, ale przekazane są człowiekowi realnemu: „z krwi i kości”. Władza, jaką otrzymał Piotr i inni apostołowie oraz ich następcy, dotyczy spraw duchowych. Sprawowana jest realnie, przez konkretnych ludzi, w określonym miejscu i czasie. Dotyczy odpuszczania i zatrzymywania grzechów oraz spraw Kościoła: jego nauczania, zasad moralnych oraz dyscypliny. Ten apostolski Kościół jest słaby i kruchy ludzką słabością i kruchością. Ale równocześnie jest niezniszczalny mocą Bożą i „bramy piekielne” go nie przemogą.

1. Apostolstwo Chorych, którego 100-lecie obchodzimy w tym roku, buduje jeden Kościół. Jako stowarzyszenie kościelne było wcześniej zatwierdzone w Kościele jako unio pia primaria, czyli pierwsza podstawowa unia (stowarzyszenie), przez papieża Piusa XI. Można należeć do Apostolstwa Chorych, jak i do innych stowarzyszeń kościelnych, np. do Żywego Różańca, tworząc jeden Kościół.

2. Członkowie Apostolstwa Chorych odkrywając duchowość ofiarowanego cierpienia w zjednoczeniu z Chrystusem, szczególnie przyczyniają się do własnego uświęcenia. Przybywając na parafialny dzień chorego, przychodzimy, aby zaczerpnąć z łaski Bożej, umocnić naszą wiarę, przez sakramenty święte, przez modlitwę, przez przyjęcie błogosławieństwa lourdzkiego. To osobiste uświęcenie jest nieraz powiązane z duchowym oczyszczeniem. Doświadczając braków, kruchości związanych z wiekiem, z chorobą równocześnie poznajemy naszą ludzką biedę – grzeszność. Tym samym szukamy Bożej pomocy. To oczyszczenie kosztuje nas wiele, ale równocześnie Bóg przychodzi do nas z łaską, z pomocą. Buduje w nas świętość. Uświęcając zaś siebie, równocześnie budujemy świętość Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa. Każdy z nas w tym Ciele – wspólnocie jest bardzo ważny. Wiara jednego wpływa na wiarę drugiego. Apostolstwo Chorych to nie tylko duchowy skarbiec, z którego korzystamy, ale także skarbiec duchowy, do którego wnosimy swój duchowy wkład. Stąd członkowie Apostolstwa Chorych wpierw modlą się za siebie nawzajem, ofiarują za siebie nawzajem swoje cierpienia. Świętość to nic innego jak miłość do Boga i do ludzi. I jak nie mówić o takiej miłości, gdy ktoś ofiaruje za innego swoje modlitwy i cierpienia?

3. Apostolstwo Chorych jest także apostolskie – misyjne. Szczególnym dniem wyznaczonym przez Kościół dla misyjnego wymiaru Apostolstwa Chorych jest drugi dzień Zesłania Ducha Świętego, czyli święto Matki Kościoła. Jednak w codzienności każdy z Was może ofiarować Bogu swoją modlitwę i cierpienie w intencjach misyjnych Kościoła. Coraz częściej myślimy o misyjności Kościoła nie tylko w kontekście dalekich krajów, ale również i „naszego podwórka” – misyjność dotyczy także naszych rodzin.

4. I ostatni, czwarty wymiar Kościoła – apostolskość, czyli więź z biskupami, dokonuje się na kilku płaszczyznach. Delegatem KEP ds. Apostolstwa Chorych jest abp. Adrian Galbas. Księża biskupi przyjmują zaproszenie do prowadzenia pielgrzymek chorych. Nasza – Apostolstwa Chorych – troska o wieź z biskupami to także w konkrecie archidiecezji katowickiej modlitwa o dobry wybór ordynariusza. Bo wyczulony na sprawy duszpasterstwa chorych biskup będzie wspierał i dbał o starszych i chorych w naszej archidiecezji.

Dziękujemy dzisiaj Bogu za cały Kościół obchodzący Jubileusz 2025 lat od narodzin Chrystusa – Kościół jeden, święty, powszechny i apostolski. Dziękujemy za 100-letnią naszą diecezję. I dziękujemy za 100-letnie Apostolstwo Chorych, którego ważną cząstką jest życie i wiara każdego z nas.

Autorzy tekstów, Bartoszek Wojciech, Polecane, Nasze propozycje