Stać się małym

Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 9, 30-37
VII tydzień zwykły

W ludzkiej naturze zakodowany jest pociąg do wielkości. Niezależnie od czasu, miejsca czy kultury człowiek zawsze dążył do pierwszeństwa. Bycie najlepszym i szanowanym, mając ostatnie zdanie w dyskusji, bycie autorytetem to pragnienie ludzkiego serca. To pragnienie powodowało, że człowiek wielokrotnie usprawiedliwiał swoje nawet niemoralne postępowanie, by tylko osiągnąć cel. Wszystkie działania mogą być dozwolone, by tylko zostać najważniejszym. Taki sposób myślenia i czynienia spotykamy również dziś, a czasem wydaje się, że jeszcze mocniej przybrał na sile.

Całkowicie inną perspektywę życia proponuje nam Ewangelia i sam Jezus Chrystus. Może nam się wydawać, że to naiwny i nieprzystający do dzisiejszych czasów sposób  życia. Bo przecież wystawiamy się  z własnej woli na wykorzystanie i okazujemy słabość, co dziś jest niemodne. Wezwanie do służby i wskazanie na dziecko jako wzór ma tu głęboki sens. A ukazuje się on w ludzkim sercu, jego czystości, niewinności i szczerym zaufaniu. Człowiek bowiem z latami zapomina lub nie chce pamiętać o tej szczególnej godności dziecka Bożego. Wówczas uwydatniają się w nas nasze słabości, które próbujemy nazywać zaletami jak egoizm, egocentryzm, zazdrość, kłamstwo, oszukiwanie itd.

Lekcja Jezusa Chrystusa jest ciągłym wezwaniem do rozwoju, do dojrzałości chrześcijańskiej. Nasze życie winno być zatem nieustanną odpowiedzią na to, komu ja ufam, i czy potrafię bezinteresownie z pokorą służyć. Zadawanie sobie pytań, jak wygląda moja wiara, czy jest zgodna z wymogami Ewangelii, w wielu momentach będzie trudne, a nawet bolesne. Ale jest to konieczny warunek, by zobaczyć u siebie postęp. Niech zatem dzisiejsze zganienie Apostołów przez Jezusa będzie również naszym upomnieniem i punktem odniesienia jak powinniśmy żyć. To jest jedyna właściwa droga, która przez uniżenie i pokorę prowadzi do właściwej wielkości, jaką jest świętość.

Autorzy tekstów, Mastalerz Lucyna, Rozważanie, Komentarz do ewangelii