Prawdziwa motywacja postu
Piątek dla nas jest pamiątką Golgoty, dlatego podejmujemy wstrzemięźliwość. Post może mieć także inny charakter: jałmużny, którą ofiaruję na biednych, ofiarowanego cierpienia, znoszenia niedogodności.
2025-03-09
Komentarz do Liturgii Słowa: Iz 58,1-9a; Mt 9,14-15
Okres Wielkiego Postu
Jezus wraca z krainy Gadareńczyków. Wyrzuca tam złego ducha. To naprawdę spektakularne wydarzenie, które pokazuje, że między nami a upadłym aniołem toczy się prawdziwa walka. Ta walka toczy się w nas samych. Kiedy w analogicznym przypadku uczniowie nie potrafią sobie poradzić z wyrzuceniem złego ducha, Jezus daje im podpowiedź: niektóre złe duchy pokonuje się modlitwą i postem.
Zatem dlaczego dziś w Ewangelii widzimy uczniów nieposzczących? Gorszy to uczniów Jana: „Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?”. Przypomina mi to dylemat, którego doświadczam na porannym obchodzie chorych – długim, trwającym czasem prawie trzy godziny. Gdy przychodzę z Najświętszym Sakramentem w czasie spożywanego śniadania, być może staję się zgorszeniem dla pobożnych i świątobliwych chorych. „Jak to, śniadanie, a tu Eucharystia?”.
Są sytuacje, podobne do tych, w których Jezus idąc z uczniami, pozwalał im zrywać kłosy w czasie szabatu, odwołując się do Dawida, karmiącego głodnych chlebami pokładnymi z miejsca „świętego świętych” w świątyni. Jezus przypomina: „To człowiek został stworzony dla szabatu, a nie szabat dla człowieka”. Podobnie dziś czyni prorok Izajasz: „Czemu pościliśmy a Ty nie wejrzałeś? Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?”. Doskonale wiemy, że nawet w tak pobożnej praktyce postu można szukać samego siebie.
Wydarzenia z dzisiejszej Ewangelii stały się także dla Jezusa okazją wygłoszenia dobrej katechezy na temat głębi postu i jego motywacji. Jezus pokazuje prawdziwą motywację postu: „Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki Pan młody jest z nimi?”. W poście nie ja jestem najważniejszy! Ale sam Bóg. Jezus przywołuje obraz godów weselnych, wesela. To Jezus jest Oblubieńcem. Zaprasza mnie na ucztę. Trudno przyjmować postawę smutku: „Lecz przyjdzie czas…” – przypomina Jezus... Tak – czas odrzucenia, męki, przelania krwi. Piątek dla nas jest pamiątką Golgoty, dlatego podejmujemy wstrzemięźliwość. To kulturowo nasz sposób przeżywania postu, czasu o którym mówi Jezus. Post może mieć także inny charakter: jałmużny, którą ofiaruję na biednych, ofiarowanego cierpienia, znoszenia niedogodności.
I jakby tego jeszcze było mało, dodaje: „Czyż nie jest raczej postem rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić na wolność uciśnionych, [...] dzielić swój chleb z głodnym, do domu wprowadzić biednych tułaczy […]”. Post ma zmieniać świat, mnie samego i otoczenie. Nie może być bierną postawą, nieprowadzącą do nawrócenia.
Izajasz wzywa do aktywności: „krzycz na całe gardło”, „podnoś głos”, „nie przestawaj”, „Dziel swój chleb”, „przyodziej”. A czy dla nas post jest twórczą postawą? Łatwo jest w czasie Wielkiego Postu wyłączyć telefon, wylogować się z sieci, być niedostępnym. Łatwo skryć się za parawanem ascezy, rekolekcji, tłumacząc swoją bierność.
Panie, Ty doskonale wiesz, jak trudno mi zrezygnować z nadmiernej ilości kawy, lampki czerwonego wina, moich wad i przyzwyczajeń. Wiem jednak, że nawet jeśli ze zmęczenia zjadłem kawałek szynki, to stało się to z powodu zmęczenia i poświęconego czasu chorym. Biegając po oddziałach, izolatkach, fizycznie wyczerpany, opadłem z sił. Może to był dla Ciebie i dla mnie najważniejszy post. W chorych spotkałem cierpiącego Ciebie. A oni czekali przecież na chwilę odwiedzin, dobrego słowa, poświęconej uwagi. Spotkanie z chorymi to najlepszy post. Uczy mnie przecież znosić cierpienie, które przychodzi znienacka, na nowo porządkuje właściwą hierarchię wartości. Oczyszcza z samowystarczalności. To w nich codziennie spotykam żywego Ciebie.
