Obowiązek troski o chorych
Chorzy i cierpiący wypełniają w Kościele szczególne zadanie. Znosząc dolegliwości, upodabniają się do Jezusa Chrystusa, który wziął na Siebie nasze grzechy i uczestniczył we wszystkich ludzkich cierpieniach.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2015-02-27
Jeśli jeden człowiek cierpi, współcierpią z nim inni: „Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki…” (1 Kor 12, 26). Dlatego tak bardzo ceni się miłosierdzie względem chorych, starszych i niepełnosprawnych, dzieła charytatywne oraz wzajemnej pomocy, których celem jest niesienie ulgi w cierpieniu wszystkim ludziom. Chorzy i cierpiący wypełniają w Kościele szczególne zadanie. Znosząc różne dolegliwości, upodabniają się do Jezusa Chrystusa, który choć był bez grzechu, wziął na Siebie wszelkie nasze grzechy i uczestniczył we wszystkich ludzkich cierpieniach: „Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści, a myśmy Go za skazańca uznali, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53, 4-5).
Święty Jan Paweł II nauczał, że tylko w Chrystusie człowiek może znaleźć odpowiedź na pytania o sens choroby oraz cierpienia. W świetle odkupieńczej śmierci i zmartwychwstania Zbawiciela, choroba i cierpienie nie jawią się już jako wydarzenia wyłącznie o charakterze negatywnym. W świetle Ewangelii można własne cierpienie zrozumieć oraz uczynić ofiarą za tych, którzy są z dala od Boga. Kościół katolicki poleca osoby chore, starsze i niepełnosprawne Panu Bogu, aby je podźwignął przez łaskę zdrowia. W osiągnięciu tego celu pomaga wielki dar Chrystusa, jakim jest sakrament namaszczenia chorych, który jest lekarstwem uzdrawiającym całego człowieka: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzech, będzie mu odpuszczony” (Jk 5, 14-15).
Święto chorych
Wielki prorok naszych czasów, Święty Jan Paweł II, szczególną troską otaczał osoby chore, starsze i niepełnosprawne. W 1992 roku ustanowił dzień 11 lutego Światowym Dniem Chorego.
Celem tego było uwrażliwienie wszystkich na sytuację ludzi chorych oraz na sprawy tych, którzy się nimi opiekują. Świętowanie tego dnia ma prowadzić do lepszego zrozumienia człowieka chorego i cierpiącego, a także przypomnieć innym o obowiązku opieki nad nimi. Obchody Światowego Dnia Chorego są szczególną okazją do spotkań z chorymi oraz do modlitwy w ich intencji. Dzień Chorego przypada we wspomnienie liturgiczne Matki Bożej z Lourdes. Sanktuarium w Lourdes słynie z uzdrowień dokonywanych przez Jezusa Chrystusa za pośrednictwem Matki Bożej. Jest to szczególne miejsce święte dla chrześcijan. Do sanktuarium przybywają pielgrzymi z całego świata z prośbą o łaskę zdrowia i z podziękowaniem Chrystusowi za otrzymaną łaskę wyzdrowienia z choroby oraz za wzmocnienie ich wiary, a Matce Bożej za wstawiennictwo.
Rola Kościoła
Ludzie chorzy, starsi i niepełnosprawni wymagają szczególnej opieki. Sam Chrystus okazywał im wielką troskę. Dlatego Kościół opiekę nad nimi od zawsze uważa za swoje szczególne zadanie. Zbawiciel, ustanawiając sakrament namaszczenia chorych, chciał być blisko osób cierpiących, ponieważ one potrzebują nie tylko opieki cielesnej, lecz także opieki duchowej, aby pod wpływem choroby nie upadły na duchu i nie zachwiały się w wierze: „Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby, dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał” (Mt 4, 24).
Skarb sakramentów
Osobom chorym, starszym i niepełnosprawnym, oprócz pomocy materialnej należy zapewnić pomoc medyczną oraz okazać zainteresowanie: odwiedzać ich, zapewnić poczucie bezpieczeństwa, ale także wsparcie duchowe przez zaproszenie kapłana, w celu udzielenia sakramentów. Krewni i wszyscy, którzy z jakiegokolwiek tytułu opiekują się osobami chorymi, są zobowiązani powiadomić duszpasterza oraz przygotować podopiecznych do przyjęcia sakramentów. Są oni zobowiązani troszczyć się o nich, by w odpowiednim czasie byli umocnieni sakramentem namaszczenia chorych, a także sakramentem pokuty i pojednania oraz Komunią Świętą. Przede wszystkim należy pokrzepić ich słowami wiary i wspólną modlitwą. Natomiast duszpasterze w ramach posługi parafialnej powinni poprzez homilie czy katechezy pouczać wiernych o znaczeniu sakramentów w życiu człowieka i potrzebie przyjęcia ich w niebezpieczeństwie śmierci oraz w czasie ciężkiej choroby i w starości. Należy tak wychowywać wiernych, aby sami prosili o sakrament namaszczenia chorych, przyjmowali go z głęboką wiarą i pobożnością oraz nie odkładali jego przyjęcia na ostatnią chwilę życia.
Posługa miłości
Szczególną uwagę należy poświęcić także osobom, które opiekują się chorymi, starszymi i niepełnosprawnymi, jako wolontariusze. Ich bezinteresowna postawa jest godna podziwu i stanowi przykład dla nas wszystkich. Wolontariusze powinni współpracować z duszpasterzami w parafiach i wraz z nimi nieść pomoc fizyczną oraz duchową osobom cierpiącym w miejscu ich zamieszkania, szpitalach, domach opieki społecznej oraz hospicjach.
Wszyscy ochrzczeni powinni uważać za swój szczególny obowiązek uczestniczenie w posłudze wzajemnej miłości, w pełnieniu uczynków miłosierdzia względem chorych, starszych i niepełnosprawnych, którzy potrzebują naszej pomocy.
Sługa najuboższych
Przykładem miłości do Boga i ludzi jest Święty Franciszek z Asyżu. Odpowiedzią Świętego na miłość Boga do człowieka jest upodobnienie się do Zbawiciela, przez przyjęcie postawy sługi najuboższych. Każdy chory był dla Franciszka odbiciem i obrazem Jezusa Chrystusa. Święty z Asyżu, patrząc na Chrystusa, który dla nas i dla naszego zbawienia stał się ubogim oraz uniżył się, sam staje się ubogim i uniżonym. Zbawcze cierpienie Jezusa było dla św. Franciszka źródłem kontemplacji, dlatego też nie przejmował się własnymi cierpieniami i chorobą. Mężnie przeżywał dolegliwości, łącząc je z cierpieniem Odkupiciela na krzyżu. Mocno podkreślał troskę o ludzi, którzy przeżywają chorobę i spieszył im z pomocą.
Zobacz całą zawartość numeru ►
