Wy jesteście przyjaciółmi moimi

Rok B
J 15, 9-17

W ubiegłą, V Niedzielę Wielkanocną rozważając Słowo Boże, doszliśmy do prawdy o tym, że każdy z nas jest powołany do bycia uczniem Chrystusa. A dziś Jezus mówi nam o tym, że bycie Jego uczniem opiera się na przyjaznej relacji z Nim.

Warunkiem trwania w niezwykłej przyjaźni człowieka z Bogiem jest otwartość człowieczego serca na Pana Boga oraz na poznanie Jego Bożych tajemnic: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego”. Podczas swych trzech lat nauczania publicznego, Jezus nieustannie opowiadał o Miłości Ojca. O Miłości, której On sam doświadczył jako umiłowany Syn i której głębię pragnął dać całej ludzkości. Jeśli Jezus dzielił się tym doświadczeniem również ze swymi uczniami, to po to, by Jego uczniowie sami zapragnęli zaczerpnąć ze źródła Miłości, którą jest  Bóg. Potrzeba serca ubogiego, otwartych i pustych rąk, by móc otrzymać ten niesamowity i cenny dar. Trzeba również dyspozycyjności serca wobec bliźnich, by na wzór Jezusa pozwolić innym dotrzeć do źródła wody żywej. Według „świętego prawa pustyni jeśli spotka się na swej drodze spragnionego człowieka, to należy podzielić się z nim posiadaną wodą”- zasada ta dotyczy każdego kto otrzymał dar przyjaźni z Jezusem. Móc żyć w przyjaźni z Chrystusem jest ogromną łaską, ale i obowiązkiem. Będąc przyjacielem Jezusa doświadczamy bowiem, iż owa przyjaźń dana nam jest, by jak najobficiej móc dzielić się jej doświadczeniem z każdym, kogo spotkamy na naszej drodze. Owa przyjaźń staję się uniwersalną. Jednak, by móc podzielić się z kimkolwiek tym pięknym darem, trzeba przyjąć go osobiście. Tak więc jest z miłością Bożą: Potrzeba, byśmy ją przyjęli całą naszą istotą, a kiedy już jej w nas będzie taki ogrom i taka pełnia, będzie ona z nas „kipieć” z obfitości. I wtedy zupełnie spontanicznie, a zarazem w sposób całkowicie naturalny,będziemy obdarzać przyjaźnią, wszystkich - bez wyjątku: „Trwaj zawsze w tej pewności-jedynej zdolnej nadać sens, moc i radość twojemu życiu: Jego miłość do ciebie nie przeminie; przymierze pokoju, które z tobą zawarł, nie zachwieje się... Twoje imię wyrył On na dłoniach swoich rąk.”*

Każdy z uczniów Jezusowych, poznał od pierwszego z Nim spotkania, jak bardzo Pan ich umiłował. To właśnie owo pierwsze spotkanie uświadomiło uczniom, że istnieje przyjaźń dla której warto wszystko poświęcić. Owocem tej otwartości serca człowieczego na Boże wezwanie, jest radość: „ To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna”. Tej radości nikt ani nic nie będzie w stanie odebrać Apostołom. Pamiętajmy jednak, że radość jest córką ofiary, ofiary w sensie daru z siebie, bo „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. Jak Jezus, jak Apostołowie, tak każdy ochrzczony jest wezwany do bezinteresownej przyjaźni z miłości do Jezusa. Jest to bowiem znak rozpoznawczy uczniów Chrystusa. Dzisiejszy świat jest tak bardzo spragniony naszego świadectwa o doświadczeniu Boga i Jego miłości w naszym codziennym życiu. Prawdy o tym, że Jezus jest Przyjacielem każdego człowieka. Bardzo pięknie opisała tę rzeczywistość Błogosławiona Matka Teresa z Kalkuty: „Wszyscy odczuwamy żarliwe pragnienie nieba, gdzie znajduje się Bóg. Jednak jest w naszej mocy być już teraz w niebie, razem z Nim, być szczęśliwym z Nim w tej obecnej chwili. Ale to natychmiastowe szczęście z Nim oznacza: kochać, jak On kocha, pomagać, jak On pomaga, dawać jak On daje, służyć, jak On służy. Wspierać, jak On wspiera...”

Bracie, siostro jesteśmy powołani do przyjaźni z Jezusem! Chciejmy zatem z odwagą, świadczyć całym naszym życiem, wszędzie tam gdzie Jezus nas pośle, o łączącej nas z Nim więzi przyjaźni.

(* )- Księga Życia Jeruzalem §1.

Autorzy tekstów, pozostali Autorzy, Rozważanie