«To jest Pan!»

J 21, 1-19

Siedmioro uczniów udało się na połów ryb. Według zwyczaju rybackiego, wypłynęli na połów po zmroku. Zarzuciwszy sieci całą noc łowili, by o poranku stwierdzić, że połów ich był nieudany. Z pewnością doświadczyli już takiej zawodowej porażki wiele razy. Taką analogiczną sytuację przywołuje w swym ewangelicznym opisie święty Łukasz. Opisany w Ewangelii Łukaszowej cudowny połów miał miejsce w kontekście powołania przez Jezusa swych pierwszych uczniów. Ewangelista Jan przywołuje ów cudowny przeobfity połów już w kontekście zmartwychwstania Jezusa. W obydwóch opisach prócz połowu, znajdziemy wspólny mianownik, jakim jest powołanie uczniów. W obydwóch opisach Jezus przchodzi do rybaków w momencie ich «zawodowej porażki»: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili». Zrezygnowanym uczniom Jezus radzi:«Zarzućcie sieć po prawej stronie łodzi, a znajdziecie». Posłuszeństwo apostołów dało niespodziewany rezultat: z powodu mnóstwa ryb nie mogli wyciągnąć sieci. Kiedy już nic nie pomaga i gdy sytuacja wydaje się bez wyjścia, właśnie przychodzi Jezus.

Czy zmartwychwstałego Pana natychmiast rozpoznali uczniowie? Nie, lecz dopiero po chwili  umiłowany uczeń rozpoznał w człowieku stojącym nad brzegiem Jeziora Galilejskiego, Jezusa: «To jest Pan!». Po tych słowych reakcja Szymona Piotra była natychmiastowa: Rzucił się w morze, by jak najszybciej wyjść na spotkanie zmartwychwstałemu Mistrzowi. Jezus nie ustaje w zasypywaniu swych uczniów niespodziankami. Tym razem czekało przygotowane dla nich przez Jezusa śniadanko: «Chodźcie posilcie się!». Uczniowie poprzez sposób w jaki Jezus łamał chleb poznali, że to ich Mistrz i Pan. Nikt bowiem tak jak Jezus nie dzielił chlebam, nikt tak jak Jezus nie podawał go uczniom. Być może w tej właśnie chwili przypomniała się apostołom ostatnia wieczerza, którą spożyli z Jezusem?

Po posiłku Jezus wziął na osobność Szymona Piotra. Święty Łukasz przywołuje, zaraz po cudownym połowie postawę Piotra wobec Jezusa: «Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny». I tym razem dialog Szymona Piotra waraża jego słabość, jego grzeszność. Piotr zaparł się trzykrotnie znajomości z Jezusem. Paralelnie więc Jezusa stawia trzy pytania skruszonemu Piotrowi. Dwa razy Jezus pyta Piotra o miłość i otrzymuje od niego dwukrotnie odpowiedź mówiącą o więzi przyjaźni. Za trzecim razem Jezus pyta Piotra więc o przyjaźń i otrzymuje potwierdzenie: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Panie, Ty wszystko wiesz, Ty znasz moją słabość, Ty wiesz, że dzisiaj jestem w stanie dać Ci tylko moją przyjaźń. Być może zadajemy sobie pytanie o to, dlaczego apostoł Piotr nie odpowiedział Jezusowi miłością na miłość? Przypomnijmy sobie epizod w którym Piotr deklaruje Jezusowi dozgonną wierność: « Panie, z Tobą gotów jestem iść nawet do więzienia i na śmierć». Wtedy właśnie Jezus zapowiedział apostołowi jego trzykrotne wyparcie się . Dlatego też gdy Jezus pyta Piotra o miłość, ten nie rzuca słów na wiatr, zna bowiem swoją kruchość. Co najważniejsze Jezus szanuje wybór Piotra, bo wie, że pewnego dnia jego przyjaźń przemieni się w miłość, czego dowodem będzie jego męczństwo. Piotr przyjmuje miłość Jezusa, czuje się przez Niego miłowany, ale sam nie czuje się gotowy na miłowanie do końca, tak jak Jezus. Nie przeszkadza to zmartwychwstałemu Panu, by powierzyć Piotrowi misję pasterską nad Bożą Owczarnią – Kościołem: «Paś owce moje» rzekł do Piotra Jezus. Nad brzegiem Genezaret, gdy po raz pierwszy Szymon spotkał się z Mistrzem z Nazaretu został przez Niego powołany na «rybaka ludzi». Nad tym samym brzegiem, po swym zmartwychpowstaniu, Jezus umocnił powołanie Piotra: wybierając go na «Pasterza owiec». Piotr nie polega już na swych własnych siłach, lecz na Jezusie i Jego miłosierdziu.

Tak jak święty Piotr, tak i my możemy doświadczyć wierności Jezusa wobec naszych upadków. Miłość Jezusa jest większa od naszego serca. Chciejmy zaufać Panu pomimo naszaj małości i idźmy wzorem świętego Piotra, umocnić naszych braci w wierze.

Autorzy tekstów, pozostali Autorzy, Rozważanie