O miłości
Z Księgi Psalmów. Miłość Boga jest wierna. Proszę o otwarcie Pisma Świętego na Psalmie 45.
zdjęcie: CANSTOCKPHOTO.PL
2016-05-12
Psalm 45 otrzymał formę królewskiej pieśni weselnej. Składano nią hołd królowi i jego nowo poślubionej małżonce. Trudno jednakże przypisać ten utwór do któregoś z władców panujących nad Izraelem, a po jego podziale (rok 931 przed Chrystusem) nad królestwem Judzkim lub Izraelskim. Nie jest też wykluczone, że pieśń ta mogła powstać przed niewolą babilońską albo wkrótce po jej rozpoczęciu (rok 586 przed Chrystusem), jako forma duchowej otuchy, wzmacniającej oczekiwanie na nowego króla – Mesjasza.
Układ Psalmu jest przejrzysty. Po wstępie (wers 2), będącym dedykacją utworu dla króla, autor opiewa najpierw postawę i zalety króla (wersy 3-9), a następnie wychwala królową (wersy 10-16). Wersy końcowe (17-18) zapowiadają zaślubionej parze królewskiej liczne potomstwo. Psalm poprzedza nagłówek (wers 1), który jest już późniejszą próbą jego interpretacji. Nie potrafimy określić ani utworu „Lilie”, ani tym bardziej jego linii melodycznej (zob. także Ps 69, 1; 80, 1). Na szczególną uwagę zasługują jego ostatnie dwa słowa, które możemy przełożyć jako „pieśń miłosna” albo „pieśń o miłości”. Przypuszczalnie w tradycji żydowskiej ukierunkowywały one drogę jego wyjaśniania. Dedykacja utworu (wers 2) wyraża uniesienie (wzruszenie) psalmisty wobec króla. Natchniony autor pragnie, aby to co napisze, napisał jak najlepiej. Odczuwa, że myśli które powinien ubrać w słowa zawierają poetyckie (duchowe) natchnienie.
Swoją pieśń na cześć króla rozpoczął od pochwały jego zewnętrznej postawy (wersy 3-6). Jego piękno wyróżnia go spośród „wszystkich synów Adama” („synów ludzkich”) /wers 3/. Zewnętrzny urok władcy był wielokrotnie opisywany na kartach Biblii (zob. np.: 1 Sm 9, 2 – król Saul; 1 Sm 16, 12 – król Dawid).
Piękno króla uwidacznia się również w jego dzielności. Jest on bohaterskim wojownikiem, zdolnym podjąć bój o prawdę i sprawiedliwość. Wersy opisujące jego męstwo (4-6) podkreślają jego prawość i odwagę. W przekonaniu psalmisty król ten jest zdolny zmienić obecną (trudną) sytuację narodu wybranego. Panowanie tego króla nigdy się nie skończy (wers 7). Obietnicę wiecznego panowania otrzymała od Boga dynastia króla Dawida (zob. 2 Sm 7, 13-16). Psalmista nie lęka się powiedzieć, że ów tajemniczy król to Bóg. Znając Nowy Testament, łatwiej jest nam zrozumieć te słowa.
Wersy 8-9 nawiązują do uroczystości namaszczenia („koronacji”) nowego króla. Otrzymuje on wszystko, co ówczesny świat stylistyczno-muzyczny mógł zaoferować. Najlepsze pachnidła – mirrę, aloes i kasję (zob. Pnp 4, 14) sprowadzano z Arabii oraz z Indii, a ozdoby z kości słoniowej podkreślały dostojeństwo króla (zob. 1 Kr 22, 39).
Druga część Psalmu (wersy 10-16) odnosi się do królowej – małżonki mesjańskiego króla. Rozpoczynający tę sekcję wers 10 uwydatnia jej godność. Spośród córek królewskich (symbol narodów pogańskich) wyróżnia się oblubienica króla. Została przyodziana w złoto z Ofiru – krainy położonej albo w Arabii albo na wschodnim wybrzeżu Afryki, słynącej z najlepszego złota (zob. np.: 1 Kr 9, 28; Hi 28, 16; Iz 13, 12) oraz otrzymała uprzywilejowane miejsce po prawej stronie króla.
Psalmista w imieniu całego ludu zwraca się do niej, aby go posłuchała i skłoniła swe ucho oraz zapomniała o swym ludzie (wers 11). Słowa te znajdują analogię w nakazie, który Abram (późniejszy Abraham) otrzymał od Boga: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca” (Rdz 12, 1). Jak pozytywna decyzja Abrahama otwarła drogę do powstania narodu wybranego, tak pozytywna decyzja oblubienicy króla (wers 12: uznanie go za swojego pana) pozwoli jej stać się osobą szanowaną zarówno przez pogan (których symbolizuje Tyr – prastare fenickie miasto portowe), jak i przez swoich, których symbolizują możni narodu (wers 13).
Kolejne wersy (14-16) opisują weselną szatę oblubienicy i jej orszak zmierzający do królewskiego pałacu. Towarzyszą mu radość i wesele – symbol zaślubin, ale i czasów mesjańskich (zob. Iz 9, 1-2).
Zakończenie Psalmu (wersy 17-18) może dotyczyć królowej (szczególnie do wersu 11). W tym zestawieniu królowa, aby złączyć się ze swoim oblubieńcem musiała opuścić swój dom rodzinny. W nagrodę za tę decyzję otrzyma liczne potomstwo, które będzie wynagrodzeniem jej wyrzeczenia. Natomiast odnosząc te wersy do króla, otrzymamy obraz potęgi, panowania i ciągłości dynastii. Wersy te mogą stanowić aluzję do obietnicy, którą otrzymał Abraham i jego żona Sara (zob. Rdz 17, 6).
W Nowym Testamencie Psalm ten (wersy 7-8) jest cytowany w Liście do Hebrajczyków 1, 8-9. Rozważając go z perspektywy ksiąg nowotestamentalnych, odkrywamy w alegorii zaślubin króla i królowej obraz miłości Chrystusa i Jego Kościoła (zob. 2 Kor 11, 2; Ef 5, 21-32; Ap 21, 9).
Zobacz całą zawartość numeru ►
