Z Różańcem na drodze Miłosierdzia
Szkoła modlitwy. W październiku 2016, gdy trwa Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, rozpoznajemy także w Różańcu objawienie i świadectwo Miłosierdzia Bożego i wezwanie do jego naśladowania. Często przywoływane słowa Maryi: „Odmawiajcie Różaniec”, można rozszerzyć, a przez to, jak sądzę, pogłębić: „Odmawiajcie Różaniec, by zrozumieć i czynić miłosierdzie”.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2016-11-04
W październiku poświęcamy więcej uwagi modlitwie różańcowej, którą na co dzień, zatem nie tylko w tym miesiącu, odmawiamy i rozważamy. W październiku 2016, gdy trwa Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, rozpoznajemy także w Różańcu objawienie i świadectwo miłosierdzia Bożego i wezwanie do jego naśladowania. Często przywoływane słowa Maryi: „Odmawiajcie Różaniec”, można rozszerzyć, a przez to, jak sądzę, pogłębić: „Odmawiajcie Różaniec, by zrozumieć i czynić miłosierdzie”.
Miłosierdzie wcielone
Tajemnice radosne, stanowiące pierwszą część różańcowej medytacji, skupiają się wokół tajemnicy, wyrażonej przez św. Jana w słynnej formule: „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14).
Bóg stał się w Jezusie, Synu Maryi, człowiekiem. Odwieczny Bóg przyjął postać sługi, zrównał się ze stworzeniem, stał się dzieckiem, stał jednym z nas. Bóg, który jest miłością, objawił niezgłębioną potęgę swojej miłości w tym zniżeniu się, które nie ma innego motywu, jak tylko motyw miłości.
Jest to miłość odwieczna, wszechmocna i miłosierna: wszystkie przymioty miłości Bożej ukazały się w wydarzeniu poczęcia Jezusa, w Jego narodzeniu, dzieciństwie, człowieczeństwie.
W tajemnicach radosnych kontemplujemy wcielone Miłosierdzie Boga, który mówił o sobie do św. Faustyny: „Jestem miłością i miłosierdziem samym”. Wraz z Gabrielem, Elżbietą, Maryją i Józefem, pasterzami, mędrcami, Symeonem i Anną, z wszystkimi, którzy zetknęli się z obecnością Syna Maryi, dotykamy rękami, wiarą i modlitwą uwielbienia miłosierdzie, które zamieszkało pośród nas i nadało nowy, Boży sens człowieczeństwu, historii i doczesności: „Z jego pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę po łasce” (J 1, 16).
Rozważanie tych tajemnic prowadzi nas do poznania, że człowieczeństwo (nie tylko Jezusowe), jest i powinno być z woli Bożej miejscem i narzędziem miłosierdzia. Ziemia, stając się ojczyzną Boga z wyboru, jest i odtąd nie przestaje być ojczyzną miłosierdzia; przestrzenią, w której się ono realizuje. Miłosierdzie, które jest imieniem i przymiotem Boga, więc imieniem i przymiotem Jezusa, stało się aktywnym i skutecznym uczestnikiem toczącej się historii świata i dziejów ludzkości, w tym osobistej historii każdego człowieka, ponieważ Jezus nie mieszkał, lecz zamieszkał pośród nas.
Miłosierdzie w słowach i czynach
Tajemnice światła, pozwalają nam na drodze modlitwy, a potem jej przeniesienia w życie, rozważyć i naśladować tę misję miłosierdzia, ogłoszoną w Nazarecie w czasie zwiastowania i zainaugurowaną w betlejemskim Domu Chleba.
Nauczanie i znaki pełne chwały i mocy, słowa i czyny, proroctwa i cuda: wyznaczają drogę Miłosiernego; drogę Miłosierdzia w najczystszej postaci.
Jest to droga Nauczyciela prawdy Bożej i Świadka Boga. Jest to droga w mocy Ducha Świętego, który w czasie chrztu w Jordanie jak gołębica zstąpił z nieba i spoczął na Jezusie (zob. J 1, 32), prowadząca od napojenia weselników w Kanie radością płynącą z najlepszego wina po ustanowienie Eucharystii, która stanowi już próg tajemnicy odkupienia, stając się jednocześnie codziennością, zwyczajnością, powszedniością rodzącego się wokół Jezusa Kościoła.
Jest to jednocześnie droga nauczycieli i świadków: uczniów Pana. Tajemnice światła, odnoszące się, rzecz jasna, przede wszystkim do działalności mesjańskiej Pana Jezusa, znajdują przecież swoją kontynuację w misji Kościoła wobec świata; w działalności nauczycielskiej i zbawczej Kościoła, który jest Ciałem Chrystusa - Jego uobecnieniem, trwaniem Jego słów i czynów, realizujących miłosierną miłość Boga wobec człowieka, wobec grzesznych i chorych, słabych i potrzebujących, szukających światła, pomocy, uzdrowienia. Właśnie tu jest miejsce na realizację przez nas tajemnic światła – gdy stajemy się światłem, użyczając Jezusowi swoich ust, rąk, uszu, nóg – miłosiernych, jak pragnęła św. Faustyna – w służbie Miłosiernego.
Miłosierdzie, które zbawia
Kolejne, bolesne tajemnice Różańca objawiają nam eksplozję Miłosierdzia, pełnię dzieła Bożego. Rozważane przez nas tajemnice radosne i tajemnice światła mają tu swoje wypełnienie. Tajemnice bolesne, dotyczące dzieła odkupienia, są poświadczeniem i definitywnym uwiarygodnieniem dotychczasowej drogi. Przecież Pan Jezus, jak wyznajemy w jednej z głównych prawd wiary chrześcijańskiej, „stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia”. Miłosierdzie wcielone, wyrażające się następnie w słowach i czynach wielkiego Proroka Boga, staje się narzędziem odkupienia świata. W ranach Jezusa, Króla Miłosierdzia jest nasze zdrowie; w Jego krzyżu jest nasze zbawienie, życie i wieczność. Cierpienie Pana jest objawieniem największej tajemnicy: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13).
Kontemplujemy i uwielbiamy w Różańcu tę miłość, która właśnie w cierpieniu Jezusa, w Jego męce i śmierci najpełniej objawia się jako miłosierdzie, to znaczy – jak nauczał św. Jan Paweł II – jako „dowartościowywanie, jako podnoszenie w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie i w człowieku”.
Jak pięknie współbrzmi z treścią pasyjnych tajemnic Różańca modlitwa św. Faustyny Kowalskiej: „Jezu mój, nadziejo moja jedyna, dziękuję Ci za tę księgę, którą otworzyłeś przed oczyma duszy mojej. Tą księgą jest męka Twoja dla mnie z miłości podjęta. Z tej księgi nauczyłam się, jak kochać Boga i dusze. W tej księdze są zawarte dla nas skarby nieprzebrane. O Jezu, jak mało dusz Ciebie rozumie w Twoim męczeństwie miłości. O, jak wielki jest ogień najczystszej miłości, który płonie w Twym Najświętszym Sercu. Szczęśliwa dusza, która zrozumiała miłość Serca Jezusowego. Jest moim największym pragnieniem, by dusze Ciebie poznały żeś Ty jest ich szczęściem wiekuistym, aby uwierzyły dobroci Twojej i wysławiały nieskończone miłosierdzie Twoje”.
Miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
Choć z radością odnoszę słowa Maryjnego Magnificat do chwalebnych tajemnic Różańca, to jednak trzeba przyznać, że nie oddają one do końca całej pełni tego misterium, które się w tych tajemnicach zawiera. Objawia się w nich i wzywa nas Miłosierdzie, które jest i działa nie tylko „z pokolenia na pokolenie”, ale odwiecznie i na zawsze, na wieczność; obdarzając dzieci Boże nieskończonym szczęściem uczestnictwa w życiu i chwale Boga bogatego w miłosierdzie.
Są to tajemnice niezawodnej i spełnionej nadziei. Radość, pokój, wzruszenie, zawierzenie – towarzyszące nam na dotychczasowym różańcowym szlaku – znajdują teraz swoje wypełnienie. Jeśli, zwłaszcza podczas medytacji tajemnic bolesnych, odzywały się w sercu także takie uczucia jak smutek, ból, lęk, niepokój, wyrzuty sumienia – teraz nie ma już dla nich żadnego uzasadnienia! Chwała Jezusa zasiadającego po prawicy Ojca jest już także udziałem wniebowziętej i ukoronowanej Matki, a także tylu naszych braci i sióstr, których oglądamy w wizji Apokalipsy (zob. Ap 7, 9-17).
Nawet jeśli także tajemnice chwały odmawiamy „na tym łez padole”, pośród naszych codziennych zmagań, możemy po każdej z nich z radością i nadzieją dopowiadać modlitwę św. Faustyny: „Jezu utajony, chwalebny zadatku mego zmartwychwstania, w Tobie koncentruje się całe me życie, Ty mnie, Hostio, uzdalniasz do wiecznego kochania. I wiem, że mnie kochać będziesz nawzajem, jako swe dziecię. Jezu utajony, najczystsza moja miłości, rozpoczęte moje życie z Tobą już tu na ziemi, a okaże się w całej pełni w przyszłej wieczności, bo nasza miłość wzajemna nigdy się nie zmieni”.
Zobacz całą zawartość numeru ►
