O tęsknocie za Bogiem i świątynią (część II)
Z Księgi Psalmów. Pragnienie Boga rodzi się w sercu. Proszę o otwarcie Pisma Świętego na Psalmie 43.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2017-07-14
Ponieważ Psalm 43 kontynuuje myśl Psalmu 42 omawianego w numerze czerwcowym „Apostolstwa Chorych”, warto ponownie odczytać również Psalm 42. O jedności obydwu utworów świadczy ich gatunek literacki (lamentacja) oraz refren, który znalazł swoje miejsce zarówno w Psalmie 42, 6.12, jak i w Psalmie 43, 5. Tworzy on przewodnią myśl całej pieśni. Psalm 43 nie posiada własnego tytułu, co pośrednio wskazuje, że przepisujący tekst skrybowie, od samego początku dostrzegali ścisły związek tych utworów, traktując Psalm 43 jako trzecią strofę Psalmu 42.
Układ tekstu jest następujący: lamentacja (wersy 1-2); prośba związana ze świątynią (3-4); myśl przewodnia tworząca refren (w. 5).
Z Psalmu 42 znamy duchowe i fizyczne udręczenie psalmisty, mieszkającego w okolicach źródeł Jordanu, u podnóża góry Hermon (zob. Ps 42, 7). Jest rozdrażniony sytuacją wokół niego (kpienie z jego wiary) oraz stanem własnego ducha (osamotnienie i tęsknota za świątynią).
W pierwszym wersie Psalmu 43 orant szkicuje portret tych, którzy są jego ciemiężycielami (prawdopodobnie spowodowali jego przymusowy pobyt poza świątynią). Ludzie ci są niemiłosierni, podstępni i nieprawi. Oznacza to, że psalmista nie może liczyć na „ludzkie odruchy” dobroci i szacunku z ich strony. W tej sytuacji jedyną jego otuchą (schronieniem, twierdzą) jest sam Bóg. Jednakże i z Jego strony czuje się porzucony (wers 2). Wszystko to wzmaga umęczenie oranta i potęguje uczucie smutku. Patrząc całościowo na Psalm 42-43 dostrzegamy, że natchniony wieszcz dwukrotnie wyeksponował swój smutek (Ps 42, 10 i Ps 43, 2). Od pewnego czasu jest on stałym jego towarzyszem.
W kolejnych wersach (3-4) hagiograf z lamentacji przechodzi do modlitwy właściwej – prosi Boga, aby znów mógł nawiedzić Jego sanktuarium w Jerozolimie i uczestniczyć w przepełnionym radością kulcie świątynnym. Aby móc zrealizować to pragnienie, błaga o światło i prawdę, które jak doświadczeni przewodnicy poprowadzą go do świątyni (wers 3). Prośba oranta wypływa z wiary i zawierzenia Bogu, który wspiera człowieka wiernie przy Nim trwającego (zob. Hb 29, 2-3).
Psalmista, chociaż obolały i rozdrażniony sytuacją, w której przyszło mu żyć, nie utracił zaufania Bogu. Uwydatnił je w wersie 5, ponownie odwołując się do życiodajnej nadziei, która swoje źródło ma w Bogu (powtarza wersy Ps 42, 6.12).
Psalm ten, wraz z poprzednim (Ps 42) dotyka aspektu duchowej nocy człowieka. W przypadku psalmisty spowodowały ją dwa czynniki: niemożliwość praktykowania swojej wiary (kult świątynny) oraz pogarda ze strony otoczenia (ludzi niemiłosiernych, podstępnych i nieprawych). Tęsknota za Bogiem wyraża miłość oranta wobec Jahwe. Tęskni się bowiem za kimś, kogo się kocha lub za czymś, co dotyczy konkretnego dobra.
Święty Augustyn, dzieląc się swoim przeżywaniem wiary, nawiązując do Psalmu 42-43, wyznał: „Wiara moja, którą zapaliłeś w nocy na mej drodze, mówi do mej duszy: Czemużeś smutna, duszo moja? I czemu mnie trwożysz? Miej nadzieję w Panu: pochodnią nogom twoim słowo Jego. Ufaj i wytrwaj, aż przeminie noc, matka bezbożnych, aż przeminie gniew Pański. Synami tego gniewu i my niegdyś byliśmy, byliśmy ciemnością, której resztę jeszcze wleczemy w ciele martwym wskutek grzechu, aż powieje wiatr poranny i rozproszą się cienie” (Augustyn, Wyznania, XIII, 14).
Psalmista pozostawił nam świadectwo własnej wiary i równocześnie odsłonił trud osobistych zmagań o wiarę. Jego tęsknota za Bogiem i jerozolimską świątynią odzwierciedlała więź z Bogiem, którą wiernie i wytrwale pielęgnował. Potrzebował Bożego światła i Bożej prawdy (wers 3), aby prowadziły go drogą życia. Wiedział, że mając takich przewodników, pomimo ciemności wiary i udręczenia, może iść spokojnie, ufając, że nie zgubi drogi prowadzącej do spotkania z Bogiem.
Zobacz całą zawartość numeru ►
