Ogniska Miłości – owoc życia Marty Robin

Takie słowa Jezusa Marta Robin usłyszała w sercu na kilka lat przed powstaniem w 1936 roku pierwszego Ogniska Miłości (Foyer de Charité) w jej rodzinnym Châteauneuf-de-Galaure: „Chcę tutaj uczynić coś nowe­go i wielkiego na moją chwałę, ze względu na ciebie. Ze względu na to wszystko, co czynię i chcę czynić w tobie i przez ciebie, w czym chcę być uwielbiony na wieczność!… Chcę, żeby to miejsce było Ogniskiem jaśniejącym Światłem oraz Miłością bratnią i Bożą; ośrodkiem wiel­kich zmartwychwstań duchowych, żywą oazą dla dusz dobrej woli, dla dusz zalęk­nionych i zniechęconych, dla zatwardzia­łych grzeszników i sceptyków, domem mego Serca otwartego dla wszystkich”.

Kim była Marta Robin, że „ze względu na nią” Jezus chciał czynić wielkie rzeczy? Ludzkie spojrzenie dostrzegało kobietę unieruchomioną chorobą, zmęczoną nie­ustannym cierpieniem fizycznym, nękaną zwątpieniem, poczuciem pustki i bez­sensu życia, nieprzydatności. Cierpienie fizyczne towarzyszyło jej przez całe życie. Duchowe – do czasu, gdy otrzymała łaskę zrozumienia, że wystarczy powiedzieć Jezusowi „tak” na swoje życie, by nabrało ono nowego wymiaru. Tę łaskę otrzy­mała Marta w jednej chwili, po latach wewnętrznej walki, między spowiedzią a Komunią. To wydarzenie z 4 grudnia 1928 roku (miała wówczas 26 lat) nazna­czyło całe jej życie.

Przyglądając się głębiej Marcie – na ile potrafimy – widzimy serce całkowicie otwarte na Jezusa, Jego wolę i Jego dzia­łanie. Widzimy serce pełne współczucia wobec ludzi i ich cierpień, zagubienia, poszukiwań. Z ludzkich możliwości dzia­łania Marcie pozostało tylko tyle: mogła słuchać i mówić. Ale słuchała i mówiła sercem zjednoczonym z Jezusem, przez to stawała się objawieniem Bożej miłości. Można powiedzieć, że pierwsza forma jej apostołowania to przyjmowanie ludzi. Pan posługiwał się nią, by ich pocieszać, umacniać, wyprowadzać z grzechu i zwąt­pienia, objawiać im powołanie.

Poprzez nią przychodziły też inspira­cje do różnych dzieł w Kościele. Najbliższe jej sercu to Ognisko Miłości. W pierwszej rozmowie z ks. Georges’em Finetem, za­łożycielem pierwszego Ogniska (13 marca 1936 roku) Marta mówiła o nadchodzą­cych trudnych czasach dla Kościoła i świata, o następującym po nich czasie odnowy, o szczególnej roli w tej odnowie osób świeckich i – w związku z tym – o pilnej potrzebie formacji świeckich. Marta zaproponowała też konkretny sposób tej formacji: sześciodniowe re­kolekcje, których istotą jest odnowienie fundamentów wiary: odnowić relację z Jezusem i rozumienie prawd wiary, by ożywić swe zaangażowanie w życie Kościoła.

Od września 1936 roku o. Finet zaczął głosić rekolekcje w rodzinnej miejscowo­ści Marty, w budynku katolickiej szkoły, do której powstania dwa lata wcześniej, Marta się przyczyniła. Przez kilka lat szkoła w czasie wakacji i ferii stawała się domem rekolekcyjnym. W pierwszych rekolekcjach uczestniczyły m. in. dwie nauczycielki, które przejęły prowadzenie szkoły i służyły pomocą w czasie reko­lekcji. 10 lat po pierwszych rekolekcjach istniał już duży dom rekolekcyjny obok szkoły. Jednak nie postawienie budynku było tu najważniejsze. Z czasem odkrywa­no, że w tej współpracy księdza i dwóch nauczycielek chodzi o coś więcej; że to „Ognisko”, o którym Jezus mówił do Mar­ty, to dom w sensie szerszym niż budynek, w którym podejmowane są duszpaster­skie akcje, że chodzi o wspólnotę, której działanie opiera się na współdziałaniu księdza i świeckich.

Ognisko Miłości to wspólnota życia. Tworzą je kobiety i mężczyźni, celibata­riusze, wdowy i wdowcy, a także (choć rzadko) małżeństwa. Dzielą się wiarą przeżywaną w Eucharystii, adoracji i modlitwie, w pracy i odpoczynku; uczą się żyć ewangelicznym przykaza­niem miłości we wzajemnych relacjach, a także wobec uczestników rekolekcji i wszystkich, których przyjmują u siebie. Członkiem Ogniska jest ten, kto odkrył, że jego obecność w Ognisku jest powo­łaniem na całe życie.

Szczególną rolę w tej wspólnocie od­grywa ksiądz – ojciec duchowy wspól­noty. Jest on duchowym przewodnikiem wspólnoty i pierwszym wśród głoszących rekolekcje.

Zasadniczym zadaniem apostolskim Ognisk jest głoszenie rekolekcji w tym duchu, o jakim mówiła Marta Robin pod­czas pierwszego spotkania z o. Finetem. Rekolekcje skierowane są do wszystkich, którzy szukają odnowienia wiary i po­głębienia relacji z Panem Bogiem. Cisza sprzyja wejściu w głąb własnego serca, by przez zasłuchanie w Słowo, adorację, osobistą modlitwę umacniać osobistą relację z Panem. Pogłębienie zawierze­nia siebie Bogu w akcie ufności winno iść w parze z pogłębieniem rozumienia prawd wiary. Dlatego też istotny element rekolekcji stanowią katechezy służące lep­szemu zrozumieniu fundamentalnych treści wiary i zgłębianiu podstawowych życiowych pytań. Każdy potrzebuje po­wrotu do źródeł, nowego spojrzenia na siebie i na relację z Bogiem, umocnienia fundamentów, stąd uczestnicy rekolekcji przybywają z różnych środowisk, w róż­nym wieku, na różnych etapach wiary: głęboko wierzący, powracający po latach, poszukujący.

Rekolekcje są pierwszym i zasadni­czym sposobem uczestnictwa Ognisk w ewangelizacji. Ponadto, w zależno­ści od potrzeb i możliwości, prowadzą różne rekolekcje, sesje, skupienia oraz podejmują inne zadania, jak prowadze­nie szkół i przedszkoli, przychodni, do­mów wakacyjnych. Dziś istnieje w świe­cie 76 Ognisk: 24 w Europie (w tym 13 we Francji, 2 w Polsce), 28 w Afryce, 15 w Ameryce, 9 w Azji. W bardzo różnych warunkach, kulturach, językach, Ogniska podejmują tę samą misję przyjmowania u siebie i towarzyszenia osobom, które szukają dróg umocnienia wiary. Liczba przyjmowanych osób przekracza rocznie 50 tysięcy.

Przed laty Jezus powiedział do Marty Robin: „ze względu na ciebie, chcę tutaj uczynić coś nowego i wielkiego”. „Tutaj” rozszerzyło się dzisiaj (po osiemdziesięciu latach) na cztery kontynenty. „Ze względu na ciebie”, ze względu na jedną schoro­waną osobę. Ogniska Miłości są świa­dectwem, jak wiele Bóg może uczynić poczynając od jednej osoby, pozbawionej ludzkich możliwości działania, ale cał­kowicie oddanej, zawierzonej, otwartej, niestawiającej przeszkód łasce, pozwala­jącej na to, by stać się narzędziem obja­wienia Miłosierdzia. W młodości Marta obawiała się, że jej życie będzie zupełnie nieużyteczne, dlatego że była chora, że paraliż stopniowo unieruchamiał jej ciało, że nieustannie cierpiała. Swoim przykła­dem pokazuje, że owocność życia, a więc i jego sens, zależą nie tyle od zdrowia, co od zdolności przyjęcia swego życia takim, jakie jest, od wiary, że Bóg chce być obecny w moim życiu i od zgody na to, by się nim posłużył.

---

Zobacz całą zawartość numeru ►

Autorzy tekstów, pozostali Autorzy, Miesięcznik, Numer archiwalny, 2018nr12, Z cyklu:, Nasi Orędownicy