„Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie…”
„Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji…” Co jest największym przykazaniem Bożym? MIŁOŚĆ!
zdjęcie: Loft Gallery
2019-02-12
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mk 7, 1-13
V tydzień zwykły
Wielkosobotnia liturgia przed laty. Jestem w drugiej ławce z brzegu z moim wtedy 3,5-letnim bratankiem (rodzice z maleńkim braciszkiem z tyłu, bliżej wyjścia – na wszelki wypadek). Chłopczyk wie, że Pan Jezus ma rany na rączkach i nóżkach, bo on był niegrzeczny. Mama, tata, ciocia i reszta rodziny też zawinili, a Pan Jezus wziął to na Siebie. Teraz leży w grobie, ale już jutro wyjdzie z niego Żywy! Chłopczyk wychodzi z ławki, podchodzi do Bożego Grobu – figura Chrystusa naturalnej wielkości, stopy, dłonie i zraniony bok wyraźnie widoczne. Przygląda się (ja też cały czas śledzę akcję gotowa do interwencji), przysiada przy stopach Jezusa i głaszcze je jak jego mama gładziła stłuczone kolana, gdy spadł z rowerka... Przechodzi do dłoni Jezusa, cały czas cichy i skupiony na tej tak ważnej dla niego czynności. Potem zraniony bok – tu już musi się do Jezusa przytulić, bo dla 3,5-latka to spora odległość. Znajoma siedząca obok mnie ma łzy w oczach, ja też. I nagle czar pryska! Pewna pobożna niewiasta nie wytrzymuje, energicznym krokiem podchodzi do chłopczyka, odciąga go od Figury i pozostawia zdezorientowanego w przejściu między ławkami. Stoi jak skamieniały. Biorę go na ręce, przytulam mokrą od łez twarzyczkę. Cicho płacze, nie ma krzyku, buntu... Dopiero po chwili pyta: czemu ta pani nie pozwoliła, przecież ja byłem grzeczny?! Cóż, zabrakło MIŁOŚCI!
Ta pani pewnie zgodnie z tradycją przyniosła świecę, odnowiła przyrzeczenia chrzcielne, pięknie śpiewała, słowem – czciła Pana wargami, ale to serduszko małego dziecka było bliżej Niego!
