„Współsłudzy jego (…) poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło”
„Primum non nocere, secundum non tacere” – po pierwsze nie szkodzić, po drugie – nie milczeć.
zdjęcie: Loft Gallery
2019-03-26
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 18, 21-35
III tydzień Wielkiego Postu
Widząc jawną niesprawiedliwość, nie wolno milczeć! Taka postawa wymaga empatii. Wspomniani współsłudzy widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Ten smutek wobec krzywdy proszącego o litość dłużnika, ten gniew na nielitościwego sługę, który zapomniał, że przed chwilą był w podobnej, a nawet znacznie gorsze sytuacji, sprowokował innych do działania. Poszli i opowiedzieli wszystko. Czy to było tak nielubiane donosicielstwo? Nie! Widoczna zatwardziałość serca złego sługi wykluczała w tym momencie jakikolwiek „braterskie upomnienie”.
Ileż razy, widząc jawną niesprawiedliwość, uspokajamy swoje sumienie znanymi formułkami „to nie moja sprawa”, „po co się wtrącać”, „a co ja mogę”, „i tak nic nie pomoże” itp.
W ubiegłą sobotę na konferencji „Dehumanizacja medycyny” lekarze upomnieli się o ludzkie jej oblicze. Chcemy służyć chorym, a nie „wykonywać procedury na świadczeniobiorcach, zwykle limitowane wysokością kontraktu z płatnikiem”. Tu nie chodzi tylko o słowa, tu chodzi o to, że znika pojęcie chorego i lekarza! Te bezduszne słowa mogą skrywać ogromną niesprawiedliwość. Łatwo odmówić świadczeniobiorcy wykonania ponadlimitowej procedury, trudniej odmówić pomocy choremu…
Nie można udawać, że nic się nie dzieje, nie można milczeć! Pierwszą zasadą etyczną lekarza jest „primum non nocere” – po pierwsze nie szkodzić. Na konferencji usłyszałam, że drugą powinno być „secundum non tacere” – po drugie nie milczeć!
