Litania Loretańska - modlitwa wierzących i wiernych

Maj to miesiąc poświęcony szczególnej czci Najświętszej Maryi Panny. Uczestniczymy w tym czasie w nabożeństwach majo­wych, a w kościołach rozbrzmiewają pieśni: „Już się zbliżył miesiąc maj”, „Chwalcie łąki umajone” W modli­twie uwielbiamy Boga za Matkę, roz­ważając Jej powołanie – Boży wybór i odpowiedź służebnicy Pańskiej – oraz z dziecięcą ufnością powierzamy Jej naszą drogę wiary.

W tej majowej modlitwie ważne miejsce zajmuje Litania Loretańska, odmawiana w pierwotnej wersji już w połowie XVI wieku w Loreto, skła­dająca się z wezwań, streszczających przekonanie Kościoła o powołaniu, godności i cnotach Matki Najświętszej. Wybierzmy niektóre z tych wezwań i wniknijmy w ich treść dla ubogacenia naszej wiary i modlitwy.

Święta Boża Rodzicielko, módl się za nami!

Pierwsza grupa litanijnych inwo­kacji – po wezwaniach dotyczących Osób Boskich – odnosi się do świętości Maryi.

Świętość jest atrybutem Boga. Tylko Bóg jest święty. Jest On także źródłem i dawcą świętości, z którą przez działa­nie Ducha Świętego dzieli się ze swoimi dziećmi. Świętość, z natury przynależą­ca Bogu, jest łaską, jest darem; człowiek jednak wtedy wydaje owoce świętości, gdy Boży dar spotyka się w jego sercu z radosną odpowiedzią, polegającą na pragnieniu i realizowaniu świętości. Na pierwszym miejscu odnosi się to do Maryi, którą nazywamy najświętszą, bo jest najbliższa Bogu; w misterium zwiastowania Jej powołania i misji wy­słannik Boga nazwał Ją „pełną łaski” i ogłosił: „Duch Święty zstąpi na Ciebie (…). Dlatego też Święte, które się na­rodzi, będzie nazwane Synem Bożym” (Łk 1, 35). Właśnie boskie macierzyń­stwo, najpiękniejszy i największy dar łaski i przywilej Matki Najświętszej, jest źródłem Jej wyjątkowej świętości.

W pierwszych litanijnych we­zwaniach uwielbiamy świętość Boga, czcimy Najświętszą Matkę i żarliwie modlimy się o świętość dla Kościoła – Oblubienicy Chrystusa, dla siebie i wszystkich dzieci Bożych.

Matko przedziwna, módl się na nami!

Jest rzeczą oczywistą, że kolejne wezwania podkreślają macierzyństwo Maryi, jego istotę, znaczenie i wielo­aspektowość. Maryja jest Matką Jezu­sa, Syna Bożego, który w Niej i przez Nią, pod działaniem Ducha Świętego, stał się człowiekiem, naszym bratem i – w darze swego prawdziwego czło­wieczeństwa – Zbawicielem. Dlatego najsłuszniej nazywamy Ją Bożą Rodzi­cielką, ale także Matką Chrystusową, Matką Stworzyciela i Zbawiciela. Matka Jezusa jest ponadto Matką Kościoła, który jest Ciałem Chrystusa; Maryja jest więc Matką Głowy i Ciała; Matką Pana Kościoła i całej wspólnoty Kościoła. Jej rola wobec Kościoła „jest nieodłącz­na od Jej zjednoczenia z Chrystusem i wprost z niego wynika” (KKK 964).

Oznacza to, że Maryja jest naszą Matką w porządku łaski – jak ujął to Sobór Watykański II w Konstytu­cji dogmatycznej o Kościele. Maryja jako Matka „poprzez swoje wielorakie wstawiennictwo ustawicznie zjednuje nam dary zbawienia wiecznego” (Kon­stytucja Lumen Gentium, 62).

Bogactwo, które zawiera się w okre­śleniu Maryi jako Matki, skłoniło mnie do podkreślenia i wydobycia inwokacji, wskazującej na przedziwność Jej macie­rzyństwa. Istotnie, Maryja jest Matką przedziwną; zarówno w tym znacze­niu, że jest nią wobec Syna Bożego, wobec Kościoła i w stosunku do każ­dego z nas, jak również ze względu na sposób, w jaki spełnia wobec nas swoją macierzyńską misję. Wiele mówią o tym wezwania Litanii Loretańskiej, wskazu­jąc między innymi na Jej miłość, mą­drość, przyczynę radości, dobrą radę, uzdrowienie dla chorych, pocieszenie dla strapionych, ucieczkę dla grzeszni­ków, sprawiedliwość i miłość społeczną. Modląc się tymi wezwaniami, prośmy o macierzyńską mądrość i miłość dla Kościoła, który jest Matką, o mądrość dla wszystkich matek, a także o mą­drość dla nas w przyjmowaniu mat­czynych napomnień, pouczeń i darów.

Panno wierna, módl się za nami!

W łączności z tajemnicą macierzyń­stwa Maryi rozważamy misterium Jej dziewictwa. Dziewica i Matka – także w tym dostrzegamy przedziwność Jej powołania; niezmierzoną i nieogar­nioną ludzkim umysłem głębię Bożego daru. Odmawianiu inwokacji do Naj­świętszej Dziewicy winna towarzyszyć oparta na świadectwie biblij­nym, nauczaniu Ojców i niezmiennym przekonaniu Kościoła, że w swoim zbawczym zamyśle Bóg chciał, by Jego Syn narodził się z Dziewicy: „Dziewic­two Maryi ukazuje absolutną inicja­tywę Boga we Wcieleniu” (KKK 503). Jednocześnie wyznajemy słowami św. Augustyna, że Matka Jezusa „była Dziewicą przy poczęciu swego Syna, Dziewicą jako brzemienna, Dziewicą jako karmiąca własną piersią, Dziewicą zawsze” (KKK 510). Z najgłębszym po­dziwem i przekonaniem głosimy także, że Jej trwałe dziewictwo ściśle złączo­ne z boskim macierzyństwem, będące zatem przede wszyst­kim darem łaski, jest również „znakiem Jej wiary, nie skażonej żadnym wątpieniem i Jej nie­podzielnego oddania się woli Bożej” (KKK 506). Przyjęcie przez Maryję woli Bożej i całe Jej życie z Jezusem i dla Niego, w konsekwencji także z Kościołem i dla Kościoła, każe nam czcić Ją i wzywać jako Pannę czcigodną i wierną.

Królowo wniebowzięta, módl się za nami!

Ostatni cykl inwokacji w Litanii Loretańskiej odnosi się do Matki Naj­świętszej jako Królowej. Niewątpliwie przyznanie Maryi tego tytułu w szcze­gólności łączy się z misterium Wnie­bowzięcia. Wyznajemy, że Matka Boża przez szczególne uczestnictwo w miste­rium Wcielenia i Odkupienia swojego Syna, „została wzięta z ciałem i duszą do chwały nieba, gdzie uczestniczy już w chwale zmartwychwstania swojego Syna, uprzedzając zmartwychwstanie wszystkich członków Jego Ciała” (KKK 974).

Wezwania tej części litanii prze­noszą nas duchowo w przestrzeń wieczności, do odwiecznego i nieprze­mijającego Królestwa Boga. Bóg jest Królem i Panem. Królem jest Jezus, zmartwychwstały i uwielbiony Pan, zasiadający po prawicy Ojca. Maryja pierwsza i najpełniej uczestniczy w tym wyniesieniu, godności i chwale. To Kró­lestwo Boga jest naszym dziedzictwem. Jesteśmy do niego zaproszeni i wezwani. Duch Święty prowadzi nas do niego po drogach czasu, przez koleiny doczesności. Litanijne inwokacje do Maryi, wniebo­wziętej Królowej nieba i ziemi, wymieniające aniołów, patriar­chów i proroków, apostołów i męczenników, wyznawców i dziewice oraz wszystkich świętych, podtrzymują i pogłębiają naszą nadzieję. Ponieważ zaś Boże Królestwo, obiecane nam i darowa­ne, jest już rzeczywistością aktualną i zmierzającą do pełni w naszej piel­grzymce wiary, wzywamy naszą Panią na końcu litanii jako Królową pokoju, rodzin, Ojczyzny.

Taka jest Litania Loretańska. Jest w niej wyznanie wiary i wezwanie do wiary. Jest to modlitwa wierzących z Maryją i wiernych na wzór Maryi. Módlmy się jej słowami i realizujmy ją w życiu.

---

Kult Matki Bożej Loretańskiej wywodzi się z sanktuarium domu Najświętszej Maryi Panny w Loreto. Jak podaje Tradycja, jest to dom z Nazaretu, w którym Archanioł Gabriel pozdrowił przyszłą Matkę Boga i gdzie Słowo stało się Ciałem. Sanktuarium w Loreto koło Ankony (we Włoszech) jest pierwszym maryjnym sanktuarium o charakterze międzynarodowym i stało się miejscem modlitw wiernych. Wewnątrz Domku nad ołtarzem umieszczono figurę Matki Bożej Loretańskiej, przedstawiającą Maryję z Dzieciątkiem na lewej ręce. Rzeźba posiada dwie charakterystyczne cechy: jedna dalmatyka okrywa dwie postacie, a twarze Matki Bożej i Dzieciątka mają ciemne oblicza. Pośród kaplic znajdujących się w bazylice warto wspomnieć Kaplicę Polską, ozdobioną freskami w latach 1920-1946, przedstawiającymi dwa wydarzenia z historii Polski: zwycięstwo Jana III Sobieskiego pod Wiedniem oraz cud nad Wisłą z 1920 roku.

---

Zobacz całą zawartość numeru ►

Autorzy tekstów, Ks. Smolec Jan, Miesięcznik, Numer archiwalny, 2019nr05, Z cyklu:, Modlitwy czas, Teksty polecane