Jezus zna nas bardzo dobrze, a mimo to nie przestaje nas kochać

Rozważanie do Ewangelii J 16, 29-33
VII tydzień Okresu Wielkanocnego

Ale to tylko pierwszy rzut oka, bo właśnie w takich niepozornych perykopach można czasem znaleźć ważne prawdy. Najczęściej nie jest to jakaś nowość, najczęściej to są prawdy generalnie znane, ale właśnie dlatego, że są znane, to bardzo łatwo przejść z nimi do porządku dziennego, bez głębszego zastanowienia się nad ich znaczeniem. Kiedy wczoraj czytałem tę Ewangelię, rzuciło mi się w oczy to, że Jezus nie miał żadnych złudzeń co do możliwości i natury swoich apostołów.

Dzisiejsza Ewangelia to fragment mowy wygłoszonej przez Jezusa w Wieczerniku na kilka godzin przed męką. Jezus doskonale wie, jak w momencie próby zareagują Jego uczniowie. „Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie - każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego”. Słowa wypowiedziane bez złości, bez wyrzutu, zwykłe stwierdzenie faktu. Jezus powołując uczniów, od samego początku zdaje sobie sprawę, że są słabi, że mają wady, że wręcz niespecjalnie nadają się do tej roli. A Jezus mimo to ich powołuje, mimo wszystko im ufa, wiedząc, że wiele razy trzeba będzie wybaczyć to nadszarpnięte zaufanie.

I chyba tak samo jest z nami. Pan Bóg nas zna, każdego i każdą z nas. On doskonale wie, że kiedy wstajemy od kratek konfesjonału, z tym mocnym postanowieniem poprawy, że teraz to ja już się będę pilnował, że już na pewno nie upadnę – On doskonale wie, że jeszcze nie raz będzie nam pomagał pozbierać się z ziemi.

A ufa mimo wszystko, kocha mimo wszystko, bo taki jest nasz Bóg. On w nas wierzy, nawet wtedy, kiedy nie dajemy Mu żadnych podstaw do tego, żeby po ludzku uznać taką postawę za racjonalną. Miłość Boża jest tak wielka, że nawet kiedy nie zasługujemy na kolejną szansę, to i tak ją dostajemy. I świadomość tak wielkiej miłości nie powinna budzić w nas zuchwalstwa w grzeszeniu, ale chęć godnej odpowiedzi.

Autorzy tekstów, Ks. Krupa Mateusz, Rozważanie