Eucharystia sercem wiary

Eucharystia jest programem dla życia, jego fundamentem, jest sercem życia wiary oraz buduje Kościół – Ciało Chrystusa. Eucharystia jest po prostu pokarmem, jest chlebem dla naszego życia duchowego.

Gotowość gromadzenia się na Eucharystii

Eucharystia jest zgromadzeniem, w którym spotkają się nawet te owce, które poginęły (por. J 10, 1-18). Chrystus zapewniał: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32). Krzyż – znak paschal­ny, znak Eucharystii, ma przyciągać. Sam Kajfasz powiedział, że „Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno” (J 11, 51-52).

Apostołowie zgromadzili się w nie­dzielę Zmartwychwstania. To początek gromadzenia się Kościoła na pamiąt­kę zmartwychwstania Chrystusa. Już w początkach słychać upomnienie: „Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak to się stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień” (Hbr 10, 25).

Podczas liturgii niedzielnej Chrystus mówi: „Pokój wam” (por. J 20, 19-23). Spotkanie wyzwoliło w Tomaszu wy­znanie: „Pan mój i Bóg mój” (J 20, 28). Natomiast Chrystus mówi do Kościo­ła: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20, 29). W takim zgroma­dzeniu rodzi się pragnienie Chrystusa, „by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno” (J 11, 52).

Słuchanie Słowa i łamanie chleba

Zgromadzenie Eucharystyczne otwarte jest na słuchanie Słowa. Już naród wybrany gromadził się, aby słu­chać Słowa Bożego. Nowy Lud nie tyl­ko słucha Słowa Bożego, ale przez nie  przygotowuje się do łamania chleba. Msza święta nie kończy się bowiem na słuchaniu Słowa. Słuchanie Słowa nie jest tylko przyswajaniem go za pomo­cą słuchu, ale wchodzeniem w dialog z Bogiem, ku odpowiedzi wiary.

Słuchanie Bożego Słowa winno rodzić osobową reakcję. Żydzi u stóp Synaju, na zwiastowane przez Mojżesza słowo odpowiedzieli: „Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy” (Wj24, 3). Dla chrześcijan to pytanie o wierność i posłuszeństwo temu Słowu. Znakiem wierności i posłuszeństwa Słowu jest „Amen”, niech się tak stanie, niech tak będzie. Poprzez słuchane Słowa Nowe­go Przymierza ludzie poznają Jezusa Chrystusa. Jednocześnie rodzi się pra­gnienie pogłębienia wiary, wypełniane przez miłość. Oczywiście, czymś innym jest słuchanie Słowa Bożego w Koście­le, a czymś innym jest czytanie Słowa Bożego w domu, prywatnie. Słuchanie Słowa Bożego we wspólnocie Kościoła jest szczególnym udziałem w Słowie, którym jest ożywiający Chrystus.

Wymiar pokutny Eucharystii

Kościół podczas Eucharystii pamięta o nawróceniu i pojednaniu. Już w po­czątku: „Spowiadam się”, w odpowiedzi na zachętę do wyznania grzechów i nie­prawości popełnionych myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem. W geście bicia się w piersi, widać nawrócenie ser­ca. Celnik „bił się w piersi”, podczas, gdy faryzeusz się chwalił. Usprawiedliwio­ny odszedł celnik, a nie ten, który był dumny (por. Łk 18, 9-14).

Nawrócenie dotyczy nie tylko relacji z Bogiem, ale także krzywd wyrządzo­nym innym, Kościołowi i światu, a nawet sobie samemu. A więc nawrócenie ma mieć wymiar: wertykalny – z Bogiem i horyzontalny – z tym wszystkim, co jest na ziemi. Przykładem doskonałego nawrócenia jest Maryja. Zawsze gotowa być jak najbliżej Boga, zawsze gotowa jak najlepiej spełniać Jego wolę (por. Łk 1, 38).

Także w innych częściach Mszy świętej jest zawarte przesłanie nawró­cenia. W Modlitwie Pańskiej: „Przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili” (Mt 6, 12). Jednocześnie: „Niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie” (Mt 6, 10). Także przed Komunią świętą, gestem uderzania się w pierś, podkreśla się nawrócenie, a wymowne są słowa: „Panie, nie jestem godzien”.

Pamiątka Ofiary Eucharystycznej Chrystusa

Chrystus powiedział podczas Ostat­niej Wieczerzy: „To czyńcie na moją pa­miątkę” (Łk 22, 19). Eucharystia dokonała się tylko raz, a Kościół ją uobecnia sa­kramentalnie. Kapłan jest narzędziem Eucharystii, sprawowanej przez Kościół. Pamiątka śmierci Chrystusa, uobecniana w Eucharystii, winna mieć odniesienie do życia. Chodzi o to, aby sprawując pamiątkę śmierci Chrystusa, nie być tylko fizycznie obecnym, ale pamiętać o Niej, żyć Nią.

Pamiątka i uobecnienie śmierci Chrystusa – Eucharystia – oznacza  dziękczynienie. „Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu”, a to „godne i sprawiedli­we”. To dziękczynienie należy sprawować zawsze i wszędzie. Jest ono wznoszeniem serca do Pana oraz jednoczeniem się uczestników Eucharystii. W pamiątce Chrystusa winno być zawarte również dziękczynienie wobec ludzi. To jest kon­tynuacja Eucharystii, z ludzkim dzięk­czynieniem. Przykładem jest Maryja w Magnificat (zob. Łk 1, 46-56): „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Imię Jego” (Łk 1, 46-47. 49).

Eucharystia jako ofiara paschalna Chrystusa

W Eucharystii wybrzmiewa ofiara paschalna Chrystusa, która ma ważne etapy w męce i śmierci na krzyżu. To ofiara Chrystusa, który wyszedł od Ojca i przyszedł na ziemię, a poprzez ofiarę paschalną znowu opuszcza świat i idzie do Ojca. To ofiara, która nie wymaga uzupełnienia, ani inna jej nie zastąpi.

Rozdarta zasłona świątyni Starego Przymierza w chwili śmierci Jezusa pokazuje, że tam już nic nie ma. Teraz jest tylko nowa ofiara złożona przez Chrystusa na krzyżu (por. Mt 27, 51), która jest wypełnieniem woli Ojca i od­powiedzią Chrystusa, zgodnie z myślą Psalmu: „Oto idę, abym spełniał wolę Twoją” (Hbr 10, 9).

Znakiem tej ofiary jest Ogród Get­semani, gdzie Chrystus z jednej strony boi się podjąć kielich zbawienia, ale jed­nocześnie pełen posłuszeństwa Ojcu, całkowicie Mu się oddaje: „Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja” (Mt 26, 42). W konsekwencji tych słów, mógł później powiedzieć na krzy­żu: „Wykonało się” (J 19, 29).

Dokonało się to, co jest dla ludzi wiary, niezależnie od ich dróg życia i po­wołania, mocą i podstawą duchowości. Trudno wyobrazić sobie życie człowieka bez ofiary, o ile poważnie to swoje życie traktuje. Każde życie duchowe wymaga ofiary, ale w ofierze Chrystusa nabiera ona sensu oraz daje moc codziennych ofiar.

Adoracja znaczona milczeniem

Mówiąc o Mszy świętej często po­wtarza się słowa: ksiądz, służba litur­giczna i wierni. Rodzi się jednak pytanie o obecność, milczenie i adorację. Bycie wobec Chrystusa, często milczące, jest dowodem, że mamy świadomość, iż w Eucharystii jest obecny rzeczywisty Chrystus, oczekujący na odpowiedź ludzkiego serca.

W Eucharystii trzeba wypracować postawę milczenia. Tego trzeba się uczyć. W osobistej adoracji nikt nam nie pomoże, gdyż to adoracja ofiaro­wana Jezusowi Chrystusowi – to in­dywidualny i niepowtarzalny wysiłek każdego adorującego. Czasem mil­czenie denerwuje, rodzi napięcie. Nie wiadomo wówczas, co ze sobą zrobić. Pamiętajmy, że milczenie czy adorację można wyrażać także innymi gestami: przyklęknięciem, skłonem, uderzeniem się w piersi, klęczeniem lub postawą stojącą. W tych gestach również można odnieść się do Chrystusa obecnego pod postaciami Chleba i Wina. Eucharystia przyjmuje te znaki: milczenie, adoracja i obecność.

W gestach można być najbardziej autentycznym wobec Chrystusa. Wo­bec Niego jest się całkowicie wolnym. Można w pełni zaprezentować siebie, ukazać Chrystusowi to, co jest własne, najbardziej osobiste i intymne. Euchary­stia znaczona milczeniem, jest adoracją Baranka Paschalnego, świętowaniem Paschy, którą sprawuje Kościół. Za hymnem „Chwała na wysokości Bogu” można powiedzieć o Jezusie Euchary­stycznym: „Tylko Tyś jest Święty, tylko Tyś jest Panem, tylko Tyś Najwyższy, Jezu Chryste”.  

---

Zobacz całą zawartość numeru ►

Autorzy tekstów, pozostali Autorzy, Miesięcznik, Numer archiwalny, 2019nr06, Z cyklu:, Panorama wiary, Teksty polecane