Wakacyjne refleksje
Codzienna Msza św., spowiedź, adoracja Najświętszego Sakramentu może być przywilejem dla wybranych?
zdjęcie: Loft Gallery
2019-07-09
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 9, 32-38
XIV tydzień zwykły
Właśnie wróciłam z wędrówki wzdłuż irlandzkiego wybrzeża Oceanu Atlantyckiego. Piękne widoki, dużo zieleni, piękne budowle celtyckie i kościoły. To, co przeżyłam najbardziej, to spokój tamtejszych mieszkańców, uśmiechy, życzliwość, ogromna kultura na drogach. Z przyjemnością patrzyłam na irlandzkie pola i łąki oraz mnóstwo zadbanych zwierząt domowych, wypasanych przez swoich pasterzy.
Jak to zwykle bywa, znalazło się i „ale”. Msza święta w niedzielę – owszem, ale w tygodniu to już kłopot, chyba, że pokona się dziesiątki kilometrów do większego miasta. Adoracja Najświętszego Sakramentu – owszem, ale w katedrze. Spowiedź święta – owszem, ale wspólna w pobliżu. W wielu kościołach ładne, zabytkowe konfesjonały, zamknięte na klucz. Chyba, że – jak już wspomniałam – w większym mieście. W tych naszych poszukiwaniach natrafiliśmy – notabene – na placówkę franciszkańską, ze wszystkim, co człowiekowi do szczęścia potrzebne, nawet na wakacjach!
Nikomu nie muszę mówić, z jaką radością uczestniczyłam po powrocie w niedzielnej Mszy świętej, koncelebrowanej przez trzech księży, w jednym z kościołów we Wrocławiu. Tam na obcej, choć życzliwej ziemi, naprawdę się wystraszyłam, że kiedyś może mi zabraknąć zielonych pastwisk i wody, nad którą mogę odpocząć, ale nie irlandzkich, tylko tych z Psalmu 23. I Kapłanów. Specjalnie o nich wspominam, bo od wczesnej młodości miałam to szczęście spotkać bardzo wielu Księży z powołania, rozmodlonych, czytających Pismo święte, poszczących, wychodzących do innych, aby pomóc. Nie umniejszam roli rodziny, ale czuję się wychowana w wierze właśnie przez Nich. Jednak dopiero dziś, w obliczu przeróżnych kryzysów, zaczynam dostrzegać wagę słowa „powołanie” i potrzebę modlitwy o nie. Modlitwy z głębi serca do Pana, o to, aby wysłał robotników na żniwo swoje.
