„Przyjął Go rozradowany”

 

Pamiętam opowieść mojej koleżanki, lekarza hospicjum, o chorym panu Piotrze, którego odwiedzała w domu. Otóż nie był to chory „łatwy”. Samotny, bez rodziny, bez przyjaciół, mieszkanie zapuszczone a on sam w tatuażach, twarz z widoczną historią niejednej walki (blizny, złamany nos). Powolutku zdobywała jego zaufanie, aż na jednej z wizyt zapytał, czy napije się z nim kawy? Wbrew sobie, ale zgodziła się. Trafnie przewidziała, sądząc po „nieświeżym” mieszkaniu, że szklanka, w której dostanie kawę też będzie „nieświeża”... i taka była! Ale ta kawa zmieniła wiele! Pan Piotr był szczęśliwy, że lekarka nie pogardziła jego zaproszeniem, że przy jednym (jego!) stole pili kawę. Nie krył wzruszenia... Po jakimś czasie przyjęliśmy pana Piotra do hospicjum stacjonarnego – wtedy go poznałam. Faktycznie, jego wygląd (nawet na etapie wyniszczenia chorobą) budził respekt a nawet strach. Ale „kawa z lekarką” nadal działała! Ani razu nie użył tzw. brzydkich słów, zawsze „dzień dobry, dziękuję” i z jakąś niesamowitą pokorą przyjmował postęp choroby i swoją słabość.

Dlaczego przypomina mi Zacheusza? Bo też był człowiekiem nielubianym, pogardzanym, ale zauważonym i potraktowanym z szacunkiem przez osobę dla niego ważną. Bo ten fakt go rozradował i spowodował (jak u Zacheusza) zmianę myślenia i postępowania, po prostu otwarcie poranionego i otoczonego obronnym pancerzem serca.

Obym potrafiła z tłumu „porządnych ludzi” wyłuskać nielubianego i pogardzanego Zacheusza i okazać mu szacunek oraz zaufanie. Może wtedy Pan, który „przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”, przemieni jego serce i będziemy wspólnie dziękować Panu za to, że „dziś zbawienie stało się udziałem tego domu”.