Ukryć, aby dojrzeć

Dotykają mnie te zdania z dzisiejszej Ewangelii. Jak mam to rozumieć? Patrzę na krzyż. Od niedzieli jest zasłonięty fioletowym suknem postnym. Szukam znaczenia tego symbolu. Okazuje się, że już od XI wieku, w okresie Wielkiego Postu zasłaniano nie tylko krzyż, ale i ołtarz i obrazy. Miał to być wyraz „postu dla oczu” i wykluczenie wiernych z wizualnego uczestnictwa w Mszy świętej. Chodziło o przeżywanie liturgii w atmosferze tajemniczości i ukrycia.

Nie dalej jak w niedzielę, uczestnicząc przez internet w nabożeństwie Gorzkich Żalów, w jednej ze szczecińskich parafii zobaczyłam właśnie zasłonięte w prezbiterium ołtarz, ambonę i krzyże. Od wieku XIII zasłaniano najczęściej sam tylko krzyż. Tym sposobem zostaje ukryte bóstwo cierpiącego Chrystusa i Jego wyniszczenie. Kojarzą mi się takie momenty, kiedy u naszych okaleczonych chorych, czasami pełnych ran, odleżyn i deformacji, prawie każdy – i rodzina i personel – posiada taki odruch, aby założyć opatrunek, przykryć prześcieradłem, właśnie –  zasłonić, by uszanować tego człowieka przed wzrokiem innych. Drugie znaczenie zasłonięcia skatowanego Jezusa to fakt, że jestem z niskości, z tego świata. Żebym mogła podnieść oczy na Zbawiciela, najpierw muszę pokutować i żałować. Oczywiście jest to nie lada wyzwanie, bo oba słowa brzmią ciut archaicznie dla współczesnych uszu. Ale jak widać, życie przychodzi z pomocą. Ostatnie tygodnie są dla mnie jak stop klatka lub film w zwolnionym tempie. Oj, szukam Jezusa, trzymając w ręku... laptopa i dwie komórki. Mam jednak podwójną nadzieję. Jedną jest Słowo Boże na moim biurku i wiara w to, co mówi Kościół o obecności Bożej, gdy je czytam i głoszę. A drugą jest to, że Zmartwychwstanie będzie rozdarciem tej postnej zasłony i podniesieniem wzroku na Zbawiciela, który przyciągnie wszystkich do siebie.