Słowa niosące nadzieję
Czy mój język, moje słowa są znakiem, że uwierzyłam Jezusowi? Czy mogą dodawać otuchy i przywracać nadzieję tym, którzy przeżywają swoje mniejsze lub większe nawałnice?
2021-01-24
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mk 16, 15-18
III tydzień zwykły
Pamiętam jak parę lat temu pielgrzymując po Malcie, uczestniczyłam w uroczystych obchodach święta patrona wyspy św. Pawła. Apostoł bardzo szczegółowo opisał w Dziejach Apostolskich w jaki sposób dotarł na Maltę i co dalej tam się wydarzyło. Myślę, że życie św. Pawła po nawróceniu obfitowało w znaki, o których dzisiaj mówi Jezus. Na Malcie żmija, która uczepiła się jego ręki nie zrobiła mu nic złego, chorzy nad którymi się modlił, wracali do zdrowia. Wcześniej na okręcie potrafił swoimi słowami towarzyszom żeglugi, pośród trwającej kilkanaście dni nawałnicy i perspektywy śmierci, dodawać otuchy i pobudzać nadzieję. Paweł przekazywał to, co w sercu mówił mu Bóg przez swego anioła.
Dziś zatrzymuję się przy zdaniu, które mówi, że wśród znaków jakie towarzyszyć będą tym, którzy uwierzyli będzie mówienie nowymi językami. Co to znaczy w moim życiu? Może nowy język wynika z tego, że chcę słuchać tego, co mówi Bóg i próbować zrozumieć sytuację innych ludzi, często tak różną od mojej. Być może są to słowa, które nie bazują na ugruntowanych uprzedzeniach, ale niosą trud zmierzenia się z tajemnicą drugiego człowieka. A może chodzi o przyjęcie tego, że do końca nie jestem w stanie zrozumieć siebie i innych. Zadaję więc sobie pytania. Czy mój język, moje słowa są znakiem, że uwierzyłam Jezusowi? Czy mogą dodawać otuchy i przywracać nadzieję tym, którzy przeżywają swoje mniejsze lub większe nawałnice? Te pytania wciąż pozostają otwarte. Czuję, że ważne są moje nieustające starania i to, że w tym towarzyszy mi Jezus.
